Cicero

2018-02-03_Driebergen

Driebergen-Rijsenburg, 03-02-2018

12 km

We zijn nog niet van start of het begint te regenen. “Winterse buien” zijn er voorspeld, maar omdat de temperatuur de hele ochtend een paar graden boven nul blijft betekent dit gewoon saaie regen. We lopen onze tocht door “de prachtige bossen, heidevelden en zandverstuivingen in dit zeldzaam fraaie gebied” derhalve in een aanhoudende druilerige regen. Bornia’s Baaierd is de naam van deze ‘mooiste route (.nl)’.

We beschermen ons zoveel mogelijk tegen de regen, en zoeken onze weg door de natte bossen, de troosteloze heidevelden en wat we zoal meer op onze route tegenkomen. Na verloop van tijd bereiken wij het plaatsje Austerlitz, bekend als voormalige pleisterplaats van een aantal Napoleontische legerscharen. Wij denken hier een tussenstop in te lassen bij Bar-Café-Restaurant Het Plein (“alle dagen geopend vanaf 11 uur”). We komen echter bedrogen uit: sinds vorige week heeft deze horecagelegenheid haar poorten gesloten! Wegens gebrek aan klandizie, zo lezen we op de aankondiging die op de deur gespijkerd is.

Daar staan we dan, in onze aanhoudende regen… Aan de andere kant van het plein ontdekken we ’t Trefpunt, het dorpshuis van Austerlitz. Dat blijkt op dit tijdstip niet opengesteld te zijn voor publiek, maar een vriendelijke medewerker is bereid om voor ons, verzopen katten, een bekertje koffie uit te schenken dat we in het voorportaal mogen opdrinken.

We staan derhalve al snel weer op straat, en trekken in arren moede de bossen maar weer in. Alles verloopt voorspoedig tot één van ons tevreden constateert dat we zo goed op de route blijven… Prompt kiezen we een verkeerde afslag, en slaan we aan het dwalen over de uitgestrekte zandverstuiving en door de achterliggende bossen. Op een bepaald moment hebben we geen idee meer waar of waarheen we lopen. Als we een groepje reeën zien dat vlakbij in het bos rondslentert en duidelijk verrast is dat hier mensen rondlopen weten we zeker dat we verdwaald zijn. De reeën ruiken onraad, tonen ons hun witte ‘spiegel’ en verdwijnen op een drafje dieper het bos in.

Zelf slagen we er ook in om onze weg te vinden, en we komen ongedeerd het bos weer uit. Uiteindelijk blijken we zelfs wat van de route te hebben afgesneden, zodat onze ronde korter uitvalt dan gepland. Onder deze omstandigheden hoor ik daar niemand over klagen.

De foto’s van vandaag geven voornamelijk een indruk van de natte bossen en weerbarstige zandverstuivingen die wij doortrekken. Het object op foto 4 is het restant van een voormalig spoorwegperron:

Hier, “over het landgoed reed in het begin van de vorige eeuw een klein treintje over een 600mm smalspoor. Zand uit Heidestein werd naar de kalkzandsteenfabriek bij het Haagje vervoerd. Ook een pleziertreintje van de eigenaren, de familie De Wetstein Pfister, tufte erover langs bos en beemd. Overblijfselen van perronnetjes zijn in het bos hier en daar terug te vinden.” (uit de informatie van Mooisteroutes.nl)

De koepel op de laatste foto is geen kapelletje waar wij een dankgebed uitbrengen voor onze behouden thuiskomst, maar een ‘folly’, “een niet-conventioneel gebouw, ongeschikt voor huisvesting of andere functies en geen een ander doel dienend dan decoratie. De term folly is overgenomen uit het Engels waar het dwaasheid betekent.” (bron: Wikipedia) Deze koepel staat “op het landgoed Beerschoten-Willingshof, (en) is in 1889 gebouwd. De architect liet zich inspireren door de in 1717 gebouwde ‘Temple de l’Amour’ bij het paleis Trianon van Marie Antoinette te Versailles.” (uit de informatie van Mooisteroutes.nl)

Zo’n ‘folly’ is eigenlijk wel een passende afsluiting van onze tocht. Zodra we terug stopt de regen en begint het op te klaren… Mijn camera hangt inmiddels aan de waslijn te drogen, en zelf droog en warm ik ook alweer aardig op.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's