Cicero

2018-03-31_Kockengen

Kockengen, 31-03-2018

13,5 km

Na drie dagen te zijn geveld door een lichte griep dan wel ernstige verkoudheid sta ik op deez’ derde dag – indachtig het seizoen – op uit mijn (spreekwoordelijke) graf om mij te vertonen aan mijn medewandelaars. Het is nog (net) geen wonderbaarlijke genezing, maar het kan ermee door. “Sta op en wandel”, zo spreek ik mijzelf op deze laatste ochtend van de eerste lentemaand bemoedigend toe. De stigmata van mijn lijden draag ik bij mij, duidelijk zichtbaar voor eenieder die ogen (en oren) heeft: de loopneus, het akelige hoestje en mijn wilde uitbarstingen in luidruchtig niezen. Maar niet langer gedraald nu: op pad!

“Het oude dorp Kockengen ligt ingeklemd tussen de Bijleveld en de Groote Heicop. Deze veenstromen uit de late Middeleeuwen moesten het polderwater afvoeren richting de Hollandse Amstel en de Utrechtse Vecht. Dat de beide veenstromen elkaar bijna raken ervaar je in het dorpscentrum, eigenlijk ligt alleen het Kerkplein ertussenin. Achter de kerk betreed je gelijk de graskade van de Groote Heicop en die volg je het dorp uit.” Zo vangen de auteurs van de serie wandelroutes Lopen langs linies – Rob Wolfs en Rutger Burgers – hun alleszins lezenswaardige beschrijving van ons onderhavige project aan. Veel van deze water-verdedigingslinies zullen wij (ik althans) vandaag niet bewust meekrijgen, maar dit terzijde. De weg op zich is mooi genoeg, het doel slechts bijzaak…

We zijn het dorp nog niet uit via de graskade, of overal om ons heen vliegen de grauwe ganzen verstoord op. Waarin we ze storen is niet geheel duidelijk, maar steeds weer kiezen er plukjes ganzen het luchtruim, cirkelen daar even luid gakkend rond om vervolgens weer ergens vreedzaam te landen. Ik meldde al eerder dat ik geen camera meedraag die geschikt is voor het ‘spotten’ van vogels, maar ik weet toch een tweetal min of meer herkenbaar in beeld te krijgen (foto 1).

De polders die wij doorkruisen zijn nat en drassig, af en toe bebost (foto 2, 4) maar vaker vlak en eindeloos, slechts doorsneden door afwateringskanalen en –gemalen, met in het centrum daarvan de Spengense Molen (foto 6-9). Tussendoor begroeten we de lente met de eerste lammetjes (foto 3), en pauzeren we bij Toren De Grote Sniep (foto 6; ik kijk vanaf boven neer op mijn medewandelaars en andere passanten).

Onderweg kijk ik, door voorjaarsgekwetter verleid, regelmatig omhoog vanwaar een bonte vogelpopulatie ons toezingt. Het is maar af en toe dat ik de zangers waarneem, en nog zeldzamer dat ik ze herken. Met behulp van onze bioloog determineer ik wat scholeksters, merels, kool- en pimpelmezen, futen, huismussen, spreeuwen, een dode aalscholver… Genieten is het wel, al dat voorjaarsgezang om mij heen als ik me even terug laat zakken uit de groep. Op een gegeven moment lopen we op een dijkje langs het water. In de bomen aan de voet van deze dijk geven koolmezen hun concert. Die heb ik zodoende op ooghoogte, en op nog geen 4 meter afstand! En ze zingen en kwetteren dat het een lieve lust is.

Een prachtige lentedag derhalve. Bij thuiskomst krijg ik de terugslag, en voel ik me rijp voor m’n bed. Misschien toch iets te vroeg herrezen. Tenslotte is het morgen pas Pasen, de dag van de wederopstanding…

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's