Cicero

2018-07-04_Vleuten

Vleuten, 04-07-2028 

21 km

Vandaag ga ik op vogeljacht. Helemaal in mijn eentje, zodat ik niemand ophoud als ik onderweg het water, de bomen, rietlanden, weilanden of bosjes afspeur naar die gevleugelde uitdagingen. Ik heb een basisroute uitgezet die mij in ieder geval langs de Haarrijnse plassen leidt, en dan verder via de (normaal gesproken) drassige natuurgebieden naar het historische dorpje Haarzuilens. Daar zal ik pauzeren en bezien of ik de kortste weg terug neem of nog zin en energie heb voor een omweg.

Vanuit huis ben ik zo ongeveer gelijk op de route, omdat ik via het plaatselijke park loop. Als ik bij mijn ‘mezenbosje’ ben is het daar een drukte van jewelste. Af en aan vliegt het mezenvolkje, en onrustig hipt het van tak naar tak. Ik zie kleurige en (op het oog) zwart-wit exemplaren, maar slaag er slechts in om onscherpe vlekken vast te leggen. Mijn camera raakt in de war van al die takjes, en is te traag en onhandig om handmatig scherp te stellen. De enige herkenbare vogel achteraf zit met zijn rug naar mij toe tussen het gebladerte. Het lijkt een zwarte mees, maar zeker ben ik daar absoluut niet van. De foto is bovendien te matig voor de selectie…

Ik laat me niet ontmoedigen. Nu begint de tocht langs de Haarrijnse plassen. En hier wordt middels informatieborden ter plekke kond gedaan van (onder andere) de aanwezigheid in dit gebied van de karekiet en de rietzanger. Beide namen klinken mij als muziek in de oren, maar de rietzanger heb ik al eens gespot (en gefotografeerd), dus vandaag ga ik voor de karekiet. Ik ben benieuwd hoe dit vogeltje eruit ziet: hoogst waarschijnlijk is het weer zo’n onopvallend klein bruin vogeltje…

Het is rustig langs het water, en ik loop behoedzaam, dus niets staat allerlei interessante ontmoetingen en vondsten in de weg. Ik kijk hier, ik kijk daar, ik leg de ‘habitat’ vast (foto 1), en dan gebeurt het! Er komt iets bruins aanvliegen, en nestelt zich in de bosschages. Ik houd het scherp in het oog, richt mijn camera, en fotografeer de vogel. Raak! Zo gauw ik het vogeltje scherp in beeld heb weet ik intuïtief dat dit de (kleine) karekiet is. Mijn leven blijkt dus toch zin te hebben!

Even later spot ik een nieuw vogeltje dat het struikgewas in duikt. Nu kom ik niet verder dan de staart te fotograferen, waaruit ik niet kan afleiden welke soort ik (bijna) betrapt heb. Het zou leuk zijn om al deze ‘bloopers’ te publiceren, maar daar zie ik toch van af om te voorkomen dat ik helemaal de naam krijg dat ik niet kan fotograferen… Ik concentreer me dus op het landschap, de uitkijkpost, het uitzicht vandaar, het jonge zwaantje dat zijn ‘vleugels’ uitslaat (foto 3-8), en probeer dan om dit plassengebied te verlaten. Dat valt niet mee, omdat er oeverzwaluwen nestelen, en derhalve een groot gebied is afgesloten.

Ik steek de provinciale weg over, en kom in het natte laand (op z’n Utregs?). Ook hier loop ik voornamelijk alleen, en als ik van de gebaande wegen afdwaal waan ik mij af en toe in de Hof van Eden, zo puur en voorhistorisch deze stukjes natuur ogen (foto 9-10). Zoals voorgenomen houd ik pauze in Haarzuilens.

Daarna loop ik terug door het weidegebied tussen Haarzuilen en Vleuten (foto 11-14). Omdat ik nog fris genoeg ben loop ik een extra rondje Leidscherijn, op zoek naar een beroemde korhoen. Als ik die gevonden heb (geen foto) keer ik tevreden huiswaarts.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's