Cicero

2018-07-14_Driebruggen

Oude Hollandse Waterlinie, 14-07-2018 

13 km

“De Oude Hollandse Waterlinie, gevormd door de beide Wiericken waterlopen en de polder Lange Weide ertussen, is opgeworpen op initiatief van Willem III in 1672. De historie verhaalt dat hij persoonlijk, als jochie van 21, toezicht hield op de werkzaamheden vanuit hoeve Knodsenburg aan de overzijde van de Rijn. Toen de linie zijn waarde moest bewijzen (bij de Franse inval tijdens de Frans-Nederlandse oorlog, 1672-74) legde de strenge vorst de zwakte ervan bloot en de Hollandse veldheren kozen het hazenpad.” (Uit: Struinen en vorsen: Oude Waterlinieroute)

Je zou zelf niet zo snel bedenken op historische grond te lopen op deze ingedroogde veendijken. Totdat je de geroeste scheepsromp passeert, die minstens teruggaat tot de zeventiende eeuw (foto 1). We lopen nu langs de Dubbele Wiericke, een belangrijk onderdeel van de Oude Hollandse Waterlinie. De molen (foto 2) hoort daar ongetwijfeld ook bij. We volgen de waterloop tot we uitkomen bij de Rijn en het daaraan gelegen Fort Wierickerschans (foto 3 geeft een impressie van deze fortificatie). We lopen om het fort heen, en gaan dan vrijwel parallel aan de Dubbele Wiericke terug langs de Enkele Wiericke. Hoe moeilijk kan het zijn…

Het enige probleem is dat de dijk lang en recht is, zonder beschutting tegen de onbarmhartige zon. Van bevriezing van de waterlinie zal in deze tijd bepaald geen sprake zijn! Veel te beleven valt er niet, onderweg. Maar de bermbegroeiing is prachtig, dus daar concentreer ik mij op (foto 4-8). Onderweg krijg ik - met name door onze veldbioloog - meermaals de namen ingefluisterd van de passerende flora. Ik onthoud daar hoegenaamd niets van, blijkbaar mis ik een stukje hersenkwab waarin dit soort informatie kan worden opgeslagen.

In de brede rietkragen barst het intussen van verborgen leven, getuige het bijna continue vogelgezang dat er uit opklinkt. We lopen hier deels door een ‘stiltegebied’, maar blijkbaar geldt dit niet voor vogels… In ieder geval houden ze zich bepaald niet stil!

Wij wel natuurlijk, terwijl we gestaag voortgaan op de onverharde dijk, over afscheidingshekjes klauteren, en intussen de omgeving afspeuren naar (vogel-) leven. Die vinden we min of meer op het punt waar we weer afbuigen in de richting van ons startpunt in Driebruggen: vier aalscholvers die decoratief staan opgesteld op de boomstammen aldaar (foto 10). Ze maken deel uit van een uitkijkpost ter plaatse. Het fijne kom ik er niet van te weten omdat het er precies op mijn moment van passeren nogal druk is. Bovendien ben ik behoorlijk achterop geraakt bij mijn eigen kleine wandelkudde, dus heb ik geen tijd om mij hier verder te verdiepen in de plaatselijke omstandigheden.

Even verderop zie ik een schooltje scholeksters in het weiland. Dat levert geen interessant groepsportret op, maar één ervan steekt wel mooi af in het groene grasland… (foto 11). Tegen de tijd dat ik begin te vrezen mijn groep echt uit het oog verloren te hebben blijken we alweer op ons uitgangspunt te zijn weergekeerd.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's