Cicero

2018-07-20_Nijmegen

Vierdaagse Nijmegen 2018, 20-07-2018 

30 km

Dag 4: Via Gladiola

Ik heb moeite om wakker te worden als mijn wekker begint te spelen. Uit de radio schalt het enthousiaste verslag van de start van de eerste lopers op deze laatste dag. Met aankomst op de “Via Gladiola”, die ik in een angstig voorvoelde drukte voor mijzelf al heb omgedoopt in Via Dolorosa: “Heer, erbarm u over ons! Laat als het kan deze beker aan mij voorbij gaan…”

De hele week moet ik het al stellen zonder mijn digitale ochtendkrant, die is zo vroeg nog niet beschikbaar. Vandaag kom ik er achter dat de editie om stipt 05.00 uur binnenkomt. Geen reden tot klagen derhalve, alleen voor mij deze week geen krant bij het ontbijt. Ik rommel mijn zaakjes voor de dag op orde, waarbij deze week ook steevast het insmeren met zonnecrème tot het dagelijks ritueel behoort, en ga op pad. Inmiddels ben ik wel wakker, en goed geluimd vanwege het zomerweer. Het is nu nog fris op de fiets. Als we later in de ochtend op een schrijnend hete en schijnbaar eindeloze dijkweg lopen (foto 5), langs een water waarvan ik achteraf geen spoor kan terugvinden op de digitale landkaarten van Google, kan ik me die ochtendkoelte nauwelijks meer voorstellen.

De eerste twee uur lopen we trouwens via een inmiddels vertrouwde, want voor de derde achtereenvolgende dag gelopen, route de stad uit. Weinig nieuws onder de zon dus, om een op de omstandigheden toepasselijke uitdrukking te gebruiken. Het wordt interessant als we langs de Overasseltse vennen lopen (foto 2). De ‘fotolijst’ in het landschap (foto 1) is wellicht door de organisatie daar geplaatst om aan te geven dat de etappe vanaf hier visueel weer wat uitdagender wordt. Pas dan kom ik er ook achter dat ik vergeten ben om mijn ‘route-recorder’ aan te zetten. Het geproduceerde kaartje mist vandaag dus het eerste deel van onze tocht.

Even voorbij het plaatsje Heumen passeren we nogmaals een waterkering in de Zuid-Willemsvaart (foto 6), en vlak daarna komen we op de – naar verluid 8 kilometer lange – rechte weg naar de finish. Of dit al gelijk de ‘Via Gladiola’ is weet ik niet. Een spandoek met die aankondiging hangt pas veel verderop over de weg gespannen. Maakt allemaal niet uit: we lopen hier nu toch, en vooralsnog kunnen we geen andere kant op dan rechtstreeks naar de aankomstplek. Het wordt steeds drukker, de toejuichingen worden luider, er worden bloemen uitgereikt en andere versierselen, familie en vrienden worden herkend en begroet, kortom hier gebeurt van alles waar ik zo bevreesd voor was. Alleen: we kunnen wel doorlopen! De weg is breed, en de spoeling relatief dun. Dit valt mij honderd procent mee, en ik betrap mezelf er af en toe op dat ik eigenlijk wel loop te genieten van dit sfeertje. Het is dus maar goed dat hier een einde aan komt.

Bij de uitreiking van de medailles staat er een jongen voor mij van een jaar of 17-18. De uitreikingsofficial feliciteert hem uitbundig met zijn eerste ‘kruisje’, en vraagt of hij een goede tijd gehad heeft. “Gaat wel”, is zijn droge commentaar. En of hij volgend jaar weer mee loopt… Daarin is hij heel duidelijk: “nee”. Als ik na hem aan de beurt ben gelooft de official het verder wel. Zonder een woord en met onverschillige blik krijg ik mijn onderscheiding min of meer toegeworpen.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's