Cicero

2018-09-22_Wilnis

Spoordijkroute Vinkeveen – Wilnis  22-09-2018 

13 km

“De spoorlijnroute is vernoemd naar de voormalige Haarlemmermeerspoorlijn. Deze was vanaf 1915 een belangrijke verbindingsroute door 32 polders, en is 110 km lang. De rails zijn inmiddels verwijderd, maar er zijn nog veel stations, wachter-woningen en brughoofden te zien op het traject. In het venengebied zijn verschillende sporen van deze spoorlijn terug te vinden.”

Vanuit Vinkeveen gaan we op zoek naar de sporen van dit voormalige spoor. We zijn niet geheel compleet, want een van ons is op weg naar het startpunt het spoor al bijster geraakt. Daarentegen hebben we twee gastlopers in ons midden, en gaan we tenslotte toch maar op pad. Via een omweg komen we bij het oude – maar inmiddels fraai gerestaureerde – station Vinkeveen (foto 1). Vandaar lopen we de polders Demmerik en (vervolgens) Donkereind in. Vooralsnog loopt de route over asfalt, met aan beide zijden uitzicht over het polderlandschap (foto 2, 4-5). Bij de eerste de beste kroeg op onze weg houden we halt voor koffie: je weet nooit of je daarna nog wat tegenkomt. We nemen plaats op een uiterst sfeervol aangeklede veranda (foto 3). Hoewel het relatief vroeg is druppelen ook de vaste bezoekers al binnen. Opvallend is de aankomst van een wat oudere man op lichtblauwe scooter. Tussen zijn benen ligt een grote hond, waarvan het ras mij bekend voorkomt maar dat ik niet zou kunnen benoemen. Beide stappen zij uiterst relaxt af, groeten ons, en gaan binnen om zich aan te sluiten bij de reeds aanwezige vaste gasten.

Wij echter moeten verder. Begon de dag nog onverwacht droog en helder, nu beginnen zich toch donkere wolken boven onze hoofden samen te pakken. Ik houd wel van dit sfeertje (foto 6), al berg ik even later, als de bui echt losbreekt, toch mijn camera veiligheidshalve op. Maar het klaart weer op, en ik haal de camera weer tevoorschijn (foto 7).

Als we genoeg asfalt hebben gesnoven mogen we de wei in. In eerste instantie kan ik nauwelijks om mij heen kijken, te druk als wij zijn om de talloze koeienvlaaien te ontwijken. Van de koeien zelf geen spoor… Daarna worden we getroffen door een vrij heftige bui, en heb ik al helemaal geen gelegenheid meer om op of om te kijken. Maar ook deze bui houdt weer op, en het licht is prachtig (foto 8). Ook de koeienvlaaien zijn gestopt, we lopen nu in het gebied van de – even overvloedig gedropte – schapenkeutels. Die schapen zelf komen we even later tegen, voor ons uit vluchtend in het hoge gras. Als ik achterblijf bij mijn groep, komen de schapen na verloop van tijd mijn kant op. Omdat ik stil zit wint hun nieuwsgierigheid het van de angst, en komen ze steeds dichter bij, zodat ik alle kans heb om ze te fotograferen. Hoe verleidelijk ook, ik gebruik de foto niet voor mijn selectie, maar reserveer de overgebleven plek voor een laatste landschapsfoto. Het licht, de reflectie daarvan in het water, de lucht… (foto 9): dit zijn voor mij redenen om mij elke keer met liefde weer bloot te stellen aan de grillen van het Hollandse klimaat. Gelieve die “liefde” trouwens niet te letterlijk te nemen…

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's