Cicero

2018-11-03_Leersum

Leersum, 03-11-2018 

13 km

Altijd November, altijd die bossen

En altijd de weg weer kwijt, altijd.

Het originele gedicht (J.C. Bloem, November) gaat over november en regen, en “altijd dit leege hart”. Maar hoewel het november is, regent het niet. Het is koud vanmorgen, jawel! Maar het regent niet, weer niet… Nooit regent het meer op onze wandelingen, zo lijkt het wel. En dus lopen wij niet door de druipende novemberbossen, met ons ‘leege hart’. Maar wel weer door de bossen, zoals zo vaak de laatste tijd. Té vaak, wat mij betreft. Ik wil wel weer eens wat zien, onderweg. En dan bedoel ik wat anders dan bomen, bomen, en nog eens bomen. Naaldbomen, beukenlanen, loofwouden met daarin verstopt allerlei prachtige zangvogels die ik wel hoor maar waar ik absoluut nooit vrij zicht op krijg. Soms vliegen ze treiterend over ons pad, maar denk niet dat ze even rustig op een paaltje gaan zitten waar ze goed in beeld komen. En meestal krijg ik ze al helemaal niet te zien, en hoor ik enkel hun ellendige gezang.

Ik sluit de foto’s bij, kijk zelf maar of er iets op te ontdekken valt… Nee toch? Zelfs de Uilentoren (foto 9) is onbewoond:

“U staat voor de Pyramide Lombok, iets na 1900 gebouwd op het hoogste punt van het Lombokbos door de eigenaar van wat toentertijd allemaal nog heidevelden waren. Door de vier uilen op de bovenhoeken werd de naam in de volksmond al snel veranderd in Uilentoren. U kunt de toren beklimmen en heeft, ondanks dat veel bomen inmiddels boven het bouwsel uittorenen, nog steeds een mooi uitzicht.” (uit de bijsluiter bij deze ‘mooisteroute’)

Dat je de toren kunt beklimmen lees ik nu pas, achteraf… Had ik moeten doen natuurlijk, en dan genieten van het weidse uitzicht over… de bossen.

Genoeg gemiezerd nu (toch nog regen…?). We lopen op de heerlijk verende bosgrond over kronkelende paadjes, steken middels gammel-beplankte bruggetjes de drooggevallen beken over, en klauteren ons een weg door dit ‘heuvelachtige’ gebied:

“De Utrechtse Heuvelrug wordt aan de zuidkant begrensd door een stuwwal die tijdens de ijstijd ontstaan is doordat zand en grind door het oprukkende ijs voor zich uit werd geschoven. Het hoogste punt van de stuwwal ligt op ongeveer 35 meter terwijl de omgeving een hoogte van circa 10m boven NAP heeft. Deze stuwwal is relatief smal met steile hellingen, zoals u inmiddels gemerkt zult hebben.” (info Mooisteroutes.nl)

En hoewel het koud is in de ochtend (de temperatuur komt bij vertrek nauwelijks boven het vriespunt) worden wij vergezeld door een waterig zonnetje die de hele omgeving opvrolijkt, de bossen inbegrepen. Dat het restaurant halverwege onze tocht gesloten is, zodat we onze meegebrachte boterhammen zonder warme koffie op het kille buitenterras moeten eten, net buiten bereik van de verwarmende zonnestralen, nemen we maar voor lief. Want dit gebied is echt prachtig, en onze wandeltocht bijgevolg heerlijk! Ondanks wat korte dwalingen, en onze noodgedwongen improvisaties als wij de ‘inkortversie’ van de 21km-lange route willen bewandelen. Die staat wel aangegeven op kaart, maar niet in de tekst uitgeschreven.

Het feit alleen al dat ik nu dit verslag zit te typen bewijst dat we de bossen ook vandaag weer veilig achter ons hebben kunnen laten.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's