Cicero

2018-12-15_Noordse Jonker

Noorden 15-12-2018 

15 km

Nul graden is het aan de start, en nul graden blijft het gedurende de hele wandeling. Het vriest niet en het dooit niet, maar koud is het wel. We zetten een muts op en trekken onze handschoenen aan voordat we op pad gaan. Hoe was het ook weer:

“Deze wandeling brengt u door het Groene Hart van Holland. Geniet van de glinsterende Noordse plassen, de slingerende rivier de Kromme Mijdrecht en de vergezichten over het polderlandschap. (…) Ruim 1,5 km loopt u over een eenmanspaadje door het prachtige natuurgebied De Groene Jonker, een eldorado voor vogels en … vogelliefhebbers.” (info mooisteroutes.nl)

Ik wist dit vooraf, uiteraard, maar heb vanmorgen toch besloten om mijn ‘vogelcamera’ thuis te laten. Te onbetrouwbaar is dat ding, en ik ben bang dat ie zich bij een graadje vorst nog irritanter gaat gedragen dan ie normaal al doet. Daar heb ik helemaal geen zin in. Dus dan maar niet inzoomen op het gevogelte, ik neem mijn vertrouwde ‘reiscamera’ mee.

Het is niet alleen koud, maar ook nog wat schemerig als we op weg gaan (foto 1). Het winterseizoen is nu definitief aangebroken. Een tonnetje warme cognac om de nek zou in deze periode geen slecht initiatief zijn. Wellicht kunnen we daar een schema voor opstellen, zodat we zijn voorbereid op het (al dan niet preventief) verhelpen van alle mogelijke bevriezingsverschijnselen en andere winterse ongemakken. Doen we er nog een klein zakje strooizout bij, dan zijn we overal tegen ingedekt.

Inmiddels is het licht geworden als we bij De Groene Jonker aankomen en vanaf het uitkijkplateau, ‘Het Balkon van Verlangen’, het waterrijke natuurgebied overzien (foto 2). We dalen af, en lopen tussen de plassen door (foto 3-4). We zien beduidend minder vogelsoorten dan op onze wandeling van afgelopen zomer (Woerdense Verlaat, 08-07-2018), maar ook aanmerkelijk minder bezoekers. We zijn welgeteld de enige vier die hier rondscharrelen. Alleen met en tussen en masse ronddrijvende en overvliegende kolganzen. Hun luidruchtig ‘gakken’ vind ik iets rustgevends hebben, iets ‘natuurlijks’, even weg van de wereld van alledag.

Meer vogels zien we bij het verlaten van dit vogelreservaat (foto 5). En als we even later door het polderlandschap lopen krijgen we ineens zicht op een elftal aalscholvers dat het elektriciteitsnet bezet houdt (foto 6). Nu wreekt zich het gebrek aan een ‘vogelcamera’: tegen de tijd dat ik zo onopvallend mogelijk door de begroeiing getijgerd ben, ervoor zorgend dat ik ‘voor de wind’ blijf om niet voortijdig de aandacht te trekken, is de hele troep inmiddels uitgevlogen, en mag ik nog blij zijn dat er alweer eentje is teruggekeerd naar zijn uitkijkpost (foto 7).

De rest van de tocht voert ons door het winterse polderlandschap. Af en toe nog over bevroren ondergrond, maar er zijn ook stukken dat wij tot de knieën in de modder zakken, bij wijze van spreken dan. En we krijgen nog af te rekenen met een onwillig ‘trekpontje’ bij de oversteek van een watertje in het weiland. Terug in Noorden drinken we koffie in een warme en sfeervolle kroeg, bijna recht tegenover de plaatselijke kerk. We gaan ons al bijna weer behaaglijk voelen…

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's