Dag 4 - 2020-11-13

 

Groene Hartpad

13-11-2020 

35 km

  

Ik besef dat de dagen snel korter worden en de kans op mooi weer kleiner, in dit jaargetijde. Geen tijd te verliezen dus, als ik op korte termijn nog een langere, gecombineerde, etappe wil lopen. Ik laat me dus leiden door de redelijke tot goede weersverwachting (al zijn de berichten daaromtrent even wisselvallig als het weer zelf…) en reis vanmorgen vroeg af naar Alphen a/d Rijn om mijn lange afstandswandeling vanaf daar voort te zetten.

 

Etappe 6: Alphen a/d Rijn - Woerdense Verlaat 

 

 

 

Aankomst in Alphen: 07.54 uur. Ik verlaat het ns-station en wandel naar het viaduct waar ik mijn route twee dagen geleden heb afgebroken. Het is behoorlijk fris vanmorgen, maar de zonsopkomst ziet er goed uit. Ik haak weer aan bij de route, en loop in het nog aarzelende ochtendlicht langs de hefbrug over de Gouwe (foto 1). Al redelijk snel daarna stap ik over op wat officieel de 4^e etappe is, die van Alphen a/d Rijn naar de/het Woerdense Verlaat voert.

Ik loop de stad uit langs de Oude Rijn, en word vervolgens de wei ingestuurd. Letterlijk. Ik moet nu een schier eindeloos grasland oversteken. Gelukkig kom ik onderweg nog levende wezens tegen die net als ik behoefte hebben aan contact (foto 2). De zon houdt vooralsnog wat moeite om definitief door de wolken te breken, ofschoon eigenlijk al te sterk om er recht tegenin te fotograferen (foto 3).

Ik laat het eerste weiland achter me, loop een stukje over een plaatselijk asfaltweggetje, en sta dan alweer voor de volgende grasvlakte. Hier word ik opgewacht door een nieuwsgierige koe (foto 4). Mijn aanwezigheid jaagt de spreeuwen op uit het gras (foto 5). Tijdens deze doortocht maak ik ‘contact op afstand’ met de schapen aan de overkant van het slootje (foto 6). De zon wordt al feller.

Het volgende asfalt voert mij onder meer langs een fraai opgezette, intieme begraafplaats (foto 7). Om de een of andere reden (noem het onoplettendheid) mis ik mijn volgende weiland-doorsteek, en bewandel ik de omleiding voor het broedseizoen. Daar hoef ik geen spijt van te hebben. Uit de verte zie ik al activiteit op een soort van ooievaarsnest. Als ik daar vanachter een bomenrij op inzoom blijken er twee torenvalken dit onderkomen ‘gekraakt’ te hebben. De eerste vliegt vrij snel uit, maar direct daarop komt er een tweede boven de rand uit kijken (foto 8). Ook die vliegt even later op, maar blijft wel in de buurt (foto 9). Als ik verder loop duikt er in een aanpalende siertuin een roodborst op (foto 10). Toch nog vogels vandaag!

Ik ben terug op de route, en de zon breekt nu echt door. Helaas is dat niet van lange duur. Dan begint de lucht dreigend te betrekken. Ik heb daar in eerste instantie geen aandacht voor, omdat ik geboeid toekijk op het ‘spel’ van een paar halsbandparkieten rond een zendmastachtige constructie. Die gebruiken ze als een soort klimwand annex duikplank (foto 11). Ik dank dit schouwspel aan het feit dat ik van mijn route blijk te zijn afgedwaald. Met enige moeite vind ik die terug tussen de nieuwbouw. Vanaf nu maak ik wat meer tempo. Enerzijds omdat ik voor de avond wil aankomen op mijn bestemming, anderzijds omdat het weer verslechtert en de omgeving (mede daardoor) wat minder boeit. Ik loop eerst op een vlonder -en/of fietspad tussen de Nieuwkoopse plassen door, en vervolgens via een eindeloos meanderende asfaltweg naar het Woerdense Verlaat (foto 12). Om 13.04 uur bereik ik het etappe-wisselpunt. Iets later dan gepland, maar omdat ik zie dat ik inmiddels al 23 kilometer ‘in de benen’ heb, heb ik daar vrede mee.

 

Etappe 7: Woerdense Verlaat - Linschoten 

 

 

Eigenlijk horen ze nog bij etappe 4, deze prachtig in gelid staande schapen (foto 1), maar daar zijn ze nu te laat voor. Het ‘wisselpunt’ zelf stelt niet veel voor. Het biedt ook geen enkele faciliteit voor een pauze, of het zou bij deze verwaaide blauwe reiger op zijn roestige pijp moeten zijn (foto 2). Dus loop ik door. Al snel bereik ik de ‘Grecht’ (foto 3):

“De Grecht, in de volksmond Greft genoemd, is een wetering tussen de Oude Rijn even ten westen van de stad Woerden tot de Kromme Mijdrecht. De Grecht werd aan het einde van de veertiende eeuw gegraven en diende voor de ontwatering van het omringende polderland, maar werd ook voor de scheepvaart gebruikt.” (Wikipedia)

Ik loop op de grasdijk langs het water. Er staat inmiddels een koude wind, het pad is modderig en (daardoor) veelal ook wat glibberig. Dat is allemaal niet zo erg, ware het niet dat er geen eind aan komt… Uiteindelijk schat ik dat ik ruim acht kilometer over die van god en alleman verlaten winderige grasdijk loop te glibberen. Aan mijn ene kant de rietkraag met daarachter het kille water, aan de andere kant het laaggelegen zompige polderland (foto 4), waarin geen spoor van leven te ontwaren valt, op af en toe een groepje meeuwen na. Een enkele keer ook vliegt er een formatie ganzen over (foto 5). Soms kijk ik op mijn gpx-viewer om te controleren of ik niet een mogelijke afslag gemist heb. Maar nee, steeds zie ik die lange rechte lijn in beeld, zonder begin of eindpunt. Ik begin bijna te hallucineren dat dit voor eeuwig is en nooit meer op zal houden… Wandelen is leuk, maar er zijn grenzen!

Ik heb geen idee waarom, en in welk jaar precies, maar ineens loopt de grasdijk dood. “Eigen terrein”, zo staat er te lezen op een bordje aan een afrastering, en “omleiding”, met een pijl die naar het lagergelegen en waterige weiland wijst (fot 6). Ik schrik op uit mijn lethargie en daal af tot het weiland. In een soort rechthoek leidt de ‘omleiding’ mij door de natte polder en over acht met planken overbrugde slootjes om een soort - schijnbaar leegstaand - spookhuis heen (foto 7). Na de ‘klonterige’ grasdijk voelt de verende veengrond hier beneden als een aangename afwisseling.

Uiteindelijk kom ik toch weer op de grasdijk, en vervolg ik mijn tocht tot aan de rand van Woerden. Daar keer ik mij af van de Grecht en loop ik over het asfalt langs de stadsrand, met steeds nog zicht op de weilanden aan mijn linkerhand. Als ik blijf staan om een tweetal ooievaars in het gras te fotograferen, wekt dat de belangstelling van voorbijfietsende scholieren. “Mooie vogels, hè meneer?” roept een jongen mij in het voorbijgaan toe. En een groepje meisjes stoot elkaar verrast aan: “wouw, kijk wat mooi!”. Alsof ze vandaag voor het eerst de natuur zien die naast hun dagelijkse fietsroute ligt. Even later word ik in een soort parkje voorbijgefietst door weer een paar jongens, waarvan er een mij toeroept “wat een mooie natuur, hè?” Het gaat allemaal misschien nergens over, maar sinds vanmiddag houd ik van de Woerdense jeugd. Wat een aanstekelijk enthousiasme! Daarmee is die hele f** grasdijk alweer min of meer uit het actieve geheugen gewist.

Ik volg mijn route verder de stad in. Zodra ik bij het ns-station kom, zit mijn wandeling erop voor vandaag. Het restant van de etappe bewaar ik voor een volgende keer.

 

             Foto's etappe 6: Alphen a/d Rijn - Woerdense Verlaat

             Foto's etappe 7: Woerdense Vewrlaat - Woerden