Cicero

Dag 8 - 2020-11-27

Groene Hartpad 27-11-2020 

19 km

Etappe 11: Ouderkerk a/d IJssel - Rotterdam

“Toen wij uit Rotterdam vertrokken…” - inmiddels zo’n drieënhalve week geleden, voor mijn eerste etappe van het Groene Hartpad – had ik geen idee dat ik deze ruim 200 kilometer lange rondgang door het ‘groene hart’ helemaal zou uitlopen. “Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.” Deze gevleugelde woorden van Willem Elsschot zijn duidelijk (ook) van toepassing op mijn gesteldheid ten aanzien van het uitlopen van dit Groene Hartpad. Voor elke nieuwe etappe zie ik allerlei beren op de weg, en daarmee allerlei redenen en argumenten om de zaak maar af te blazen. Het mag een godswonder heten dat ik uiteindelijk deze tocht binnen een maand zal afronden.

Tegen beter weten in ga ik ook vanmorgen weer op pad om met allerlei kunst en vliegwerk te pogen op de plek te belanden waar ik de vorige etappe heb afgebroken. En zoals elke keer blijkt dat alles bij elkaar weer relatief simpel te lukken. Sterker nog, ik blijk de afgelopen keer al een stuk van mijn huidige etappe gelopen te hebben, en maak vandaag derhalve een soort ‘vliegende start’, waarbij ik zo ongeveer gelijk al aan de oevers van de Hollandsche IJssel sta. Ik ben de enige passagier op de kleine veerpont die de (voetgangers-) verbinding tussen de beide rivieroevers onderhoudt (foto 1).  

De weersgesteldheid - grijs en druilerig - werkt minder mee. Ik had gerekend op koud en zonnig weer voor mijn laatste etappe. Alle reden voor uitstel dus, vanmorgen! Daar heb ik niet aan toegegeven. Nu loop ik langs de grauwe binnenhaven van Ouderkerk a/d IJssel (foto 2). Na een tijdje de rivier gevolgd te hebben, laat ik die achter om het ‘binnenland’ in te trekken. Ik loop door een soort mengvorm van park en natuurgebied. Compleet met een vogelkijkhut aan een verlaten plas (foto 3). En ook verder bruist dit gebied niet van leven (foto 4).

Bijna ongemerkt gaat dit ‘natuurgebied’ over in de stedelijke bebouwing van Capelle a/d IJssel. Ik merk dat er getracht is een ‘groene route’ aan te houden, maar voor mij beklijft vooral een nieuwbouw-achtige groeikern. Dat is een kwestie van overleven, en vooral door blijven lopen.

Naadloos sluit de bebouwing van Capelle aan op de (wederom) parkachtige omgeving rond de Kralingse Plas. Ik ben dan inmiddels binnen de stadsgrenzen van Rotterdam aangeland. Of ik het moerasbos en de koperwiek (foto 5-6) in Capelle dan wel Kralingen gepasseerd ben kan ik mij achteraf niet herinneren. Zeker is wel dat ik de Nijlgans, de aalscholvers en de uitkijktoren in en rond de plas heb waargenomen (foto 7-10). En of het nu de Rotterdamse invloed is, van kunstenaars als Piet Zwart en Cas Oorthuys, feit is dat mijn foto’s steeds ‘grafischer’ worden… Lekker zwartwit loop ik de stad in (foto 11). Om te eindigen met een beeld van een ‘clash of the titans’, om uit te maken wie het ultieme recht heeft op de zitplaats op de lantaarnpaal. Terug in Rotterdam dus, daar word ik wel weer blij van!

Bekijk de foto's