Cicero

Aankomst in Moskou

De zeven zusters. Vandaag zien we twee van de 7 zusters (Hotel Leningradsgaja en Doesjkin’s toren), maar tijdens ons verblijf in Moskou komt ons totaal op 5, die ik hier collectief presenteer:

Foto 1-2. Ministerie van Buitenlandse Zaken; 3-5. Staatsuniversiteit van Moskou; 6. Kotelnitsjeskaja (aan de rivier Moskwa); 7. Hotel Leningradsgaja; 8-9. Doesjkin’s toren.

Leningradskaja station

Aankomst in Moskou (dag 8)

We reizen veel, overbruggen grote afstanden, en verblijven langdurig in diverse vervoermiddelen. Tijd te over om te lezen, zou je denken. Ik heb dan ook voldoende lectuur meegenomen voor onderweg, zowel digitaal als op papier. Maar ik kom er niet toe. Het enige dat ik lees is de digitale uitgave van Jelle Brandt Corstius’ Rusland voor gevorderden. Nu ben ik geen uitgesproken bewonderaar van de schrijver, maar toch blijkt deze lectuur het best aan te sluiten bij de (reis-) omstandigheden. Het boek bestaat uit een aantal korte impressies van Rusland, zoals gezien door de ogen van een Nederlandse journalist. In de inleiding maakt de schrijver melding van een belangrijke ‘overlevingsregel’ in Rusland:

“Stel nooit de Waaromvraag. Enkele typische vragen: waarom kijken ze zo lang naar mijn paspoort bij de douane? Waarom zit er wel iemand achter de kassa, maar is het museum gesloten? Waarom zit de warmwaterkraan op de plaats van de koudwaterkraan? (…) Ten eerste zal je nooit een antwoord krijgen. En ten tweede zal je vroeg of laat doordraaien als je je dat soort dingen te lang afvraagt.”

Als we ’s morgens vroeg voor de metro ingang op de Nevski staan blijkt die gesloten. Maar zoals altijd komt er hulp. Een vriendelijke oude man wijst ons waar we heen moeten. Ook op het Moskovskaja station kunnen wij het niet alleen af. Het lijkt alsof de norse veiligheidsman ons onverschillig wegstuurt, maar we weten inmiddels beter, en lopen toch maar de kant op die zijn haast terloopse gebaar aangeeft, en komen waar we zijn moeten. Na een grondige veiligheidscheck mogen we het perron op.

Bij de trein staat een man in smetteloos wit uniform, met bijpassend hoofddeksel en handschoenen. Hij heeft, qua uiterlijk en gedrag, iets weg van de Engelse komiek Mr. Bean. Voordat we de trein in mogen worden we door hem zorgvuldig gecontroleerd en aan de tand gevoeld. Hoe hij het klaarspeelt is een raadsel, maar stipt op het tijdstip van vertrek is iedereen binnen. Wat later komt dezelfde man, nu in een ander uniform, maar zonder pet en handschoenen, rond met de catering. En nog weer later in de hoedanigheid van afvalverzamelaar. Als we in Moskou de trein verlaten staat hij wederom in zijn smetteloze uniform op het perron om ons uitgeleide te doen.

De circa 700 kilometer vanaf Sint-Petersburg zijn vlot afgelegd met de hogesnelheidstrein waarin we reizen, en derhalve zijn we reeds vroeg in de middag in Moskou. Eerst maar iets eten, voordat we verder gaan. We vinden een soort particuliere stationsrestauratie waar we met onze bagage nauwelijks in passen, maar waar we uiterst welkom blijken te zijn. Op alles wat we bestellen wordt met instemmend enthousiasme gereageerd. De communicatie verloopt uiteraard in het Russisch, ondersteund met veel gebaren en goede wil. Als ik op advies van een behulpzame habitué ook nog een biertje van de tap bestel, kan helemaal niets de sfeer nog bederven. Het eten is smakelijk en uiterst schappelijk geprijsd. Dit is een prima binnenkomer. Als iedereen in Moskou zo aardig is, en alles zo betaalbaar, dan hoor je ons niet klagen…

Reeds bij aankomst zagen wij vanaf het perron in de niet zo verre verte de contouren van een zogenaamde ‘suikertaart’. Dat moet wel één van de ‘zeven zusters’ zijn, en die staan hoog op ons lijstje van bezienswaardigheden in Moskou:

“De Zeven Zusters (Russisch: Сталинские высотки, Stalinskije Vysotki d.i. Stalin's hoogbouw) zijn zeven wolkenkrabbers in Moskou die als machtssymbolen gebouwd werden door Jozef Stalin na de Tweede Wereldoorlog: het ging om appartementsblokken, regeringsgebouwen, een universiteit en een ministerie. Ze gelden als de klassieke voorbeelden van stalinistische architectuur, die sterk leunt op het classicisme en in tegenstelling tot latere sovjet-architectuur veel ruimte laat voor ornamentiek. Ook de wolkenkrabbers in de Verenigde Staten waren een belangrijke bron van inspiratie. In de volksmond worden ze vanwege hun vorm ook wel de 'zeven suikertaarten' genoemd. Het grootste van de zeven gebouwen is het hoofdgebouw van de Staatsuniversiteit van Moskou, dat werd ontworpen door Lev Roednev. Dit in 1953 in gebruik genomen gebouw was met zijn 240 meter hoge toren en 36 verdiepingen toen het gereedkwam het grootste gebouw in Europa. Andere gebouwen die tot de Zeven Zusters behoren zijn het Ministerie van Buitenlandse Zaken, Hotel Oekraïne en Hotel Leningradsgaja.” (Wikipedia)

We zijn zojuist aangekomen op het Leningradsgaja station, dus waarschijnlijk is de wolkenkrabber die we in beeld hebben het Leningradsgaja hotel. We besluiten om niet direct richting ons eigen hotel te gaan, maar eerst dit Sovjet-wonder te gaan bekijken. Dat we daarvoor onze bagage moeten meezeulen nemen we even voor lief. Zover is het niet. Er blijkt zelfs nog een tweede ‘suikertaart’ vlakbij te staan, zodat we in een keer twee ‘zusters’ van onze bucketlijst kunnen afstrepen. Terug op het stationsplein duiken we de metro in. Het kaartsysteem werkt hier anders dan in Petersburg, en er moeten weer wat taalproblemen overwonnen worden bij het kopen van de juiste hoeveelheid. De metrostations en –gangen zijn geweldig, hier in Moskou. Het is officieel verboden om in de metro te fotograferen, dus dat doe ik niet. Maar we hebben genoeg tijd om ze onderweg te bewonderen, want ons hotel ligt een eind buiten het centrum. En dan hebben we aansluitend bovengronds nog een hele wandeling voor de boeg door een Sovjet-achtige wijk. Die afgelegenheid belet ons om vanavond al Moskou te gaan verkennen. We gaan maar wat lezen, schrijven en routes voorbereiden voor de komende dagen.

Zarya hotel, Moskou