Cicero

Het spoor terug

Foto’s terugreis: 1. Belaruskaja Station, Moskou; 2. Door de buitenwijken van Moskou; 3. Station Smolensk; 4-5. Lublin, Polen; 6. Warschau, Polen; 7. Polen; 8. Berlijn 9. Regio Hannover, Duitland.

Station Smolensk, Rusland

Het spoor terug

Om 3 uur ’s nachts begint het gedonder. We zullen ons inmiddels op Wit-Russisch grondgebied bevinden. Eerst worden we wakker gemaakt voor paspoort controle. Vervolgens wil een douanebeambte dat ik mijn koffer open. Zij wordt gevolgd door een tweetal dat geen aandacht voor de inmiddels geopende koffer heeft maar weer iets anders wil. Dan komt de douaniere terug om onder het bed en in de koffer te kijken… Als we denken alles nu wel gehad te hebben, en de deur van onze coupee sluiten wordt daar hard op gebonsd: die moet open blijven, we mogen ons onder geen beding aan het oog van de autoriteiten onttrekken!

En zo gaat het de volgende uren door. Eerst komen de Wit-Russische douane- en andere functionarissen, en later de Poolse. Tussendoor wisselen we ook nog van treinonderstel, in verband met de verschillende spoorbreedte in deze aangrenzende landen. Alles bij elkaar verloopt de nacht tussen 03.00 en 06.00 uur erg onrustig, en worden we talloze keren ons bed uit getrommeld. Op een bepaald moment staan we in onderbroek, paspoort in de hand, in het gangpad van de trein terwijl ons compartiment nogmaals wordt doorgelicht. Als ik later, op een rustig moment, naar de wc wil blijkt de coupé van buitenaf te zijn vergrendeld. We zitten nu echt opgesloten. Later zal de Poolse douane deze verzegeling weer verbreken, tijdens een laatste controle.

Nu is het 08.00 uur, en zitten we aan een Poolse variant van Turkse koffie: drab opgelost in heet water. Bij het passeren van de grens is ook het weer omgeslagen. Na 11 tropische dagen is het vandaag grauw en regenachtig, en zo te zien ook een heel stuk afgekoeld. Om 09.00 uur zouden we in Warschau aan moeten komen. Als we die tijd overschrijden beginnen we te vrezen voor onze aansluitende trein naar Berlijn. Maar nee, ongemerkt – en onopgemerkt door onze mobieltjes wegens gebrek aan gps-contact – is de klok weer een uur teruggezet. Stipt op tijd zijn we in Warschau.

Hier regent het, maar als we uit onze luchtgekoelde trein stappen is het warmer dan gedacht. De overstap verloopt probleemloos. In plaats van onze riante slaapcoupé reizen we verder in een zespersoons compartiment, dat we delen met vier volwassenen en een baby. We kunnen alleen maar stil en strak in onze stoel zitten. Deze trein is weer helemaal volgeboekt. Waar er mensen uitstappen worden de leemtes direct opgevuld met nieuwe reizigers. Het stuk van Warschau naar Berlijn – met vijfenhalf uur reistijd toch zeker geen uitschieter – is lang, saai en vervelend.

De overstap in Berlijn verloopt wat moeizaam. Als wij Berlin-Ost uitrijden zie ik ineens op ons treinkaartje dat we op dit station moeten overstappen op de trein naar Nederland. Een lichte paniek dringt zich op. We hebben in Berlijn een uur overstaptijd. We moeten maar proberen om vanaf Hauptbahnhof Berlin zo snel mogelijk terug te keren naar onze voorbij gereden overstaphalte, zo bedenk ik. Op het perron van Berlin Hbf spreek ik daartoe een spoorwegbeambte aan. De man weet ons direct gerust te stellen: de internationale trein naar Amsterdam, die wij moeten hebben, stopt ook hier op Berlijn CS. De verwarring is ontstaan door een foutje in de verzameling treintickets die we bij ons hebben, en die ik niet eerder had opgemerkt… Probleem opgelost. Dus hebben we genoeg tijd voor koffie en sandwiches, ergens op dit reusachtige treinstation.

Als de trein wegrijdt zitten we gewoon weer getweeën naast elkaar voor het laatste traject naar Nederland, en door naar huis. Om 23.30 komen we daar aan, en ronden we onze reis in precies twaalf dagen af. We hebben de laatste 34 uur in treinen en op verbindingsstations doorgebracht, om in één keer vanuit Moskou naar huis te reizen. Moe, maar voldaan zijn we.