Cicero

Dag 5: Labyrint

"Er braken sombre tijden aan, / die diep in ’t geheugen griften… / daarover wil ik, vrienden mijn, / u een en ander hier berichten. / Weet – mijn verhaal zal droevig zijn."

(Alexander Poesjkin, uit: De bronzen ruiter, 1833, vert. Aleida G. Schot)

Als we beneden komen staat er een rij wachtenden voor de ontbijtzaal, die afgeladen vol is. Daarom eerst maar weer naar boven, om via de hotelcomputer op de 7^e verdieping kaartjes te reserveren voor de opera in het Mariinski theater, morgenavond. Tsjaikovski’s Jevgeni Onegin, gebaseerd op de gelijknamige roman in verzen van Alexander Poesjkin*. Honderd procent Russisch dus! Het is de enige voorstelling waarvan de kaartverkoop nog open is. Maar help, wat is dat?! In de hele zaal is nog maar één stoel beschikbaar. Ik voel een ‘lichte’ teleurstelling. Als we bij de ontbijtzaal terug komen is de rij daar alleen maar langer geworden. Hoe kan dat toch, wat moeten al die mensen hier? Dat belooft een leuke dag te worden zo, ik voel me steeds vrolijker worden…

Uiteindelijk mogen we natuurlijk toch binnen, en tijdens het ontbijt zakt mijn chagrijn alweer. Tegen de tijd dat we op pad gaan is de ochtendkater verdwenen. Vandaag is het museum-dag: er staat een bezoek aan de Hermitage op het programma. Daarvoor hebben we e-tickets gekocht, zodat we waarschijnlijk geen last hebben van wachtrijen.

Als we op het paleisplein komen zijn daar voorbereidingen aan de gang voor een militaire show. Vindt die morgen plaats? We merken weer eens dat we niet geheel op de hoogte zijn van de culturele agenda van de stad. In een zijstraat poseren bruidjes voor de fotograaf. Dat herinnert mij eraan dat de zaterdag bij De Bronzen Ruiter bij uitstek geldt als “bruidjesdag”. Niet echt vlakbij, maar het is een iconisch standbeeld en we hebben tijd genoeg. Een hele dag in het museum is waarschijnlijk toch teveel van het goede. Bovendien hebben we een meerdaags ticket, zodat we morgen terug kunnen. Dus piepen we er nu nog even lekker tussenuit om onze ‘faculteit van onnodige kennis’ (en overbodige foto’s) aan te vullen.

Later bij de Hermitage kunnen we via de zijingang zonder oponthoud doorlopen. Zodra we binnen zijn begint het buiten te regenen. Wat dat aangaat klopt de planning!

Het museum zelf blijkt een labyrint, waar alle wegen onontkoombaar naar de expositie van Russische munten lijken te leiden. En die is wel de laatste die wij willen bekijken. Wat we aan interessants zien op onze dwaaltocht is min of meer bij toeval: de tijdelijke Egyptische expositie “De schatten van Nefertiti” is prachtig. Zo ook de – eveneens tijdelijke - expositie “Für Velimir Chlebnikov” van Anselm Kiefer: zalen vol grote landschapsimpressies, geschilderd en aangevuld met 3D-objecten. Geïmponeerd zij we ook door de “Military Gallery of the Winter Palace”, een van de oorspronkelijke paleiszalen. En door het portret van Catherina de Grote, als man en heerseres hoog te paard gezeten. Maar er zit geen systeem in: we worden moe van het dwalen, en steeds uit te komen bij de Russische muntenverzameling…

Uiteindelijk spreken we elke museummedewerker aan, net zolang tot we een Engelstalige plattegrond in handen hebben. En zie, na de lunch lopen we fluitend de zalen, gangen en trappenhuizen door, precies waar we heen willen. Met op gezette tijden uitzicht op de Neva en andere stadsgezichten door min of meer beslagen museumruiten. We zijn tevreden. Als we in de middag buiten komen regent het nog steeds. Toch lopen we nog even de Dvorkovy brug over de Neva op. Om een frisse neus te halen, zeg maar. Het wordt vooral een natte neus… 

* Voor een jaren geleden door mij geschreven ‘recensie’ van dit dichtwerk: Jevgeni Onegin

Foto’s Hermitage: 1. Staatsieportret Catharina de Grote; 2. Ingang tijdelijke expositie Anselm Kiefer; 3. Antieke Grieks/Romeinse afdeling; 4-6. Stadsgezichten vanuit het museum; 7-9. Bezoekers Hermitage.