Cicero

II Matosinhos

Camino Portugues: Porto - Matosinhos

6 september 2021

Dag 3 Porto - Matosinhos (± 13 km)                Na nog wat onwennig je bagage en lunchpakket te hebben ingepakt, ga je echt op weg. Vanaf het hotel lopen wij vandaag een kleine etappe van 13 kilometer. Je kunt dus rustig wennen aan het andere klimaat en aan het samen onderweg zijn. We lopen na nog een kop koffie of thee te hebben gedronken via de rivier de Douro naar de kust van de Atlantische oceaan. Overnachten doen wij in Matosinhos, een badplaats ten noorden van de grote stad.

Ik ben inmiddels een beetje gehecht geraakt aan mijn kleine en knusse onderkomen in hotel Boavista, maar moet vanmorgen alweer haastig mijn spullen pakken. We verlaten het hotel, en dalen af naar de rivier, die we stroomafwaarts volgen naar de kust. Het is (blijkbaar) eb, en aan de randen van de stroom is een lap grond drooggevallen. Tot mijn verbazing zie ik daar een kleine zilverreiger scharrelen. Deze vogel heb ik nog nooit eerder gezien… Mijn dag kan nu eigenlijk al niet meer stuk! Ik heb op deze reis een ‘groothoek’-camera mee, dus fotograferen heeft weinig zin: de vogel zal onzichtbaar klein in beeld staan.

Bijna onmerkbaar gaat de brede riviermonding over in zee, of eigenlijk – meer specifiek - de Atlantische Oceaan. Die zullen we vanaf nu aan onze linkerzijde houden, om zo noordwaarts onze weg te vervolgen. Daar hoeft vooralsnog weinig navigatie of kaartlezen aan te pas te komen. Afwisselend voert de route ons langs zand- en rotskusten. Naast badende en zonnende mensen zien we (ik in elk geval) van tijd tot tijd ook kleine- en bonte strandlopers. Deze vogels scharrelen in de ondiepe waterplassen hun kostje bij elkaar. En tussen de rotsformaties onderscheid ik (naar mijn beste weten) een aantal watersnippen. Deze zichtbare vogelrijkdom langs de zee (en ons pad!) is een dermate aangename verrassing, dat ik steeds verder achterop raak bij mijn reisgenoten. Maar zoals gezegd: verdwalen is hier geen optie…

Omdat we vandaag slechts een korte etappe lopen, bereiken we vroeg in de middag reeds onze volgende standplaats: Matosinhos. Om niet voortijdig bij ons nieuwe onderkomen aan te kloppen maken we een kleine omweg om bij een prachtig kerkje een stempel in ons pelgrimspaspoort te halen. Die kerk blijkt gesloten. We installeren ons even in het schaduwrijke voorhof. Achter de kerk ligt een kerkhof dat bij nadere inspectie een uiterst weelderige, om niet te zeggen uitbundige aanblik blijkt te bieden. “De doden van Matosinhos” hebben hier een glorierijke laatste rustplaats gevonden.

Inmiddels is ook de kerk zelf geopend. Het interieur daarvan oogt zo mogelijk nog overdadiger dan de aanblik van het kerkhof. Het is rijk aan gebeeldhouwde en vergulde voorwerpen en veelkleurige beelden. Mij valt de gewaagde uitsnede op die staat afgebeeld op een zwaar vergulde kist, een mollige en bovenal naakte Cupido…

Onze huisvesting is – naar zal blijken – op heel wat prozaïscher leest geschoeid.  

Bekijk de foto's