Cicero

XI Redondela

Camino Portugues: Vigo - Redondela

15 september 2021

Dag 12  Vigo – Redondela (17 km)      Hoog boven het water lopen wij door het bos, langs watervalletjes en langs een ‘vis op het droge’ naar het pelgrimsplaatsje Redondela.

Mijn ongenoegen van gisteravond heb ik weten te beteugelen, en met open vizier sluit ik mij aan bij mijn reisgezelschap om gezamenlijk weer op pad te gaan. We dalen af naar de benedenstad en betreden daar een cafetaria, klaarblijkelijk ten behoeve van ons ontbijt. Voor mij alleen koffie, want ik heb vanmorgen in het appartement al ontbeten. Ondanks mijn goede voornemens ben ik nog niet erg aanspreekbaar. Ik voel mij ‘ontheemd’ in de groep, een gevoel dat sinds gisteravond alleen maar versterkt is.

Op pad dan maar. We beklimmen de heuvels waartegen de stad ligt aangevleid. Vanaf deze hoogte hebben we prachtig uitzicht op de stad en de baai waaraan die gelegen is, de Ria de Vigo. We lopen vervolgens door een (wederom) fraai eucalyptusbos. Weliswaar raken we nu ons uitzicht op de omgeving kwijt, maar alhoewel onverhard is ons pad effen en zo goed als vlak. We vorderen lekker.

Ik loop veelal alleen en in mijzelf gekeerd, probeer mijn ongenoegen een kader te geven waarmee ik verder kan. Ik bedenk:

“Het georganiseerd reizen in een groep heeft een aantal onmiskenbare voordelen, waaronder deze: de straf van deze gezamenlijke tocht zal zonder twijfel voldoende blijken om alle tijdens mijn leven begane zonden weg te wassen.”

Ik stop even om deze gedachte in mijn notitieboekje op te schrijven, loop weer verder, stop dan weer om een variant daarvan te noteren (“De Hel, dat zijn de Anderen”, wat altijd al een favoriete ‘quote’ van mij geweest is), of om de puntjes op de i te zetten, en ga weer voort. Daarbij zorg ik ervoor dat ik ‘uit de greep van het peloton’ blijf, in m’n eentje, los van de groep. Dat is een prettige bezigheid, en ik voel de opluchting bij het onder woorden brengen van mijn ongenoegens. Dat relativeert de zaken.

Tevreden stap ik verder, en wacht de groep op aan het eind van het eucalyptus-bospad. Waarop de reisleidster mij geagiteerd vraagt: “Waarom loop je zo hard, heb je soms haast?”

“Jawohl, mein Obersturmführerin”, denk ik. Maar in plaats daarvan leg ik geduldig uit dat zijzelf ons heeft opgedragen om toch vooral ons eigen wandeltempo aan te houden, en dat ik daar nu mee bezig ben. Dat argument werkt, ze geeft toe…

De lucht wordt dreigend, en het licht valt mooi op het kerkje dat na een bocht in de weg opduikt. Vanaf nu lopen we weer door dorpjes en langs lintbebouwing. We pauzeren voor een lunch in landelijke omgeving. De kerkjes die we vandaag passeren zijn alle gesloten.

Zo lopen we op Redondela aan, dat vandaag de routeplaats van dienst is. Ook daar is het kerkje dicht. Een paar kilometer buiten het dorp vinden we ons onderdak voor vannacht. Een soort ‘guesthouse’ met een aantal kamers die we onderling kunnen verdelen. Verre van luxe is dit onderkomen, wel sfeervol (foto 8). Mijn douche produceert niet meer dan een loom druppelend straaltje, maar is wel aangenaam van temperatuur. Dus een weldaad voor het bezwete en moede lijf! Onze accomodatie wordt beheerd vanuit een 200 meter verderop aan een relatief drukke verkeersweg gelegen chauffeurscafé. Daar eten we ’s avonds het ‘dagmenu’. Prima eten, schappelijke prijzen, goede sfeer. Met op de achtergrond in de verte de tuibrug over de baai waar we vandaag omheen gelopen zijn.

“Ik moet wat milder worden!”, zo lees ik in mijn aantekeningen van vanavond…

Bekijk de foto's