Cicero

Nijmegen - Berg en Dal

Romeinse Limespad – etappe 9

Nijmegen – Duitse grens  38 km

18-08-2022 

Wat is het: een Romein, een ‘guardia civil’-achtig individu, Don Quichot (foto 1)? Dit raadsel, dat ik op korte afstand van Nijmegen CS tegen het lijf loop, acht ik een prima begin van de dag. Die kleur!

Hoe dan ook, vandaag rond ik mijn Romeinse Limespad af, in elk geval het Nederlandse deel daarvan. En Romeinen zijn nooit ver, in Noviomagus… Ongetwijfeld zie ik van alles over het hoofd, en plak ik aan de andere kant etiketten waar die eigenlijk niet horen. Zo construeer ik met losse hand mijn eigen geschiedenis (foto 2-5). Daar ben ik zo druk mee, dat ik pas bij het Valkhof min of meer bij toeval tegen de eerste fysieke routemarkering oploop. Kort daarop bereik ik het Keizer Trajanusplein, dat zo Romeins oogt als voor een uit de hand gelopen modern verkeersplein mogelijk is. Helemaal niet dus. Hier stap ik over op de laatste etappe van het Limespad op Nederlandse bodem.

Veel ‘informatiepanelen’ zie ik rond deze etappewissel, maar van enig visueel spektakel is bepaald geen sprake. De enige echte ‘trofee’ op mijn pad is de ‘keizerzuil marktgebouw’, die als exotisch monument enigszins detonerend opduikt in een moderne woonwijk (foto 6). “Rond het jaar 100 opgericht door soldaten van het Tiende Legioen / in 2011 opnieuw opgericht door de Nijmegenaren”, zoals op het voetstuk te lezen staat.

Van lieverlee laat ik nu de stad achter me, en voert mijn route me verder langs velden en door bossen (foto 7-8). Het plaatsje Berg en Dal laat zich kennen in zijn op en neer gaande paden. Prachtig ziet het eruit, met die hoogteverschillen (maar niet op mijn foto’s…). Door mijn ‘provider’ word ik welkom geheten in Duitsland, waaruit ik opmaak dat ik mijn einddoel nader. En inderdaad, na een laatste steile klim sta ik (buiten adem) op de Duivelsberg. De naam van de van oorsprong Duitse Teufelsberg verwijst naar een Middeleeuwse legende of gebeurtenis, die ook heden ten dage nog aandacht weet te trekken (foto 9-10).

Hiermee heb ik het historische Romeinse Limespad vanaf de Noordzeekust tot aan de Duitse grens bewandeld, en is mijn missie voltooid. De dag is echter nog lang niet ten einde, en de ‘dag-afstand’ staat pas op een magere 15 kilometer. Nu wil het toeval dat er op de Duivelsberg een aantal wandelpaden samenkomen. Daaronder ook de N70 ‘natuurwandelroute’: “De totale N70 route is 14,2 kilometer lang en telt zo'n 375 hoogtemeters. Door het sportieve gehalte is de N70 wandelroute uitgegroeid tot een veelgebruikt oefenparcours voor hardlopers, trail lopers en lange afstand wandelaars.” Deze N70 route is mij aangeraden door een zeer ervaren ‘Camino-loopster’, ter voorbereiding op wat zwaardere Spaanse wandelroutes. Een nieuwe uitdaging dus, en welgemoed ga ik derhalve op pad.

Deze route is inderdaad een stuk zwaarder dan ik gewend ben. Op bepaalde gedeelten is er geen meter vlakke weg. Bovendien is de lucht warm en vochtig, klam zeg maar. Als ik even pauzeer druipt het zweet van mij af. Op mijn ronde maak ik weinig foto’s. Ten eerste omdat ik bijna constant in een bosachtige omgeving loop, waar ik visueel niet zoveel mee kan, en ten tweede omdat ik al mijn energie nodig heb om een beetje tempo te houden en niet stil te vallen. “On-Hollands ‘bergachtig’ en zwaar”, is de karakterisering die onderweg bij me opkomt. Maar daardoor natuurlijk ook juist wel weer leuk en uitdagend. En dan loop ik nog niet eens met zware bepakking, moet je bedenken…

Twee foto’s slechts presenteer ik van mijn N70 route. Een wegwijzer annex grenspaal (?) tussen Nederland en Duitsland, met daarop de tekst: “Laat vriendschap heelen / wat grenzen deelen”. En een “filosofenbrug” midden in het bos over een droogstaande bedding. Volgens de tekst op de begeleidende gedenkplaat maakt deze filosofenbrug deel uit van de pelgrimsroute Walk of Wisdom. Veel tijd om diepere gedachten te laten opborrelen krijg ik niet, want net na de brug begint een amechtig steile klim, waarvoor ik alle zeilen moet bijzetten.

En dan ‘ineens’, toch nog onverwacht, sta ik weer op de Duivelsberg, waarmee ook mijn tweede dagtaak naar volle tevredenheid is afgerond. Maar ik ben natuurlijk nog niet klaar, zo realiseer ik me, want ik sta nu in min of meer rechte lijn zo’n 7,5 kilometer verwijderd van het bevrijdende Centraal Station Nijmegen, waar ik eindelijk bij de pakken zal kunnen gaan neerzitten. Eerst nog even lopen. Op mijn bijna lege telefoon kan ik nog net het bos uit navigeren, om vervolgens op eigen kracht langs de provinciale autoweg naar Nijmegen te lopen. Ik heb wel eens sfeervoller routes gelopen (vandaag nog!), maar dit is wel de kortste verbinding, terwijl de ‘fout-loop-kans’ het kleinst is (al weet je dat bij mij natuurlijk nooit).

Uiteindelijk loop ik over de (nauwelijks herkenbare) Via Gladiola de stad binnen, en vandaar recht op het station aan.

Bekijk de foto's