Cicero

Rhenen - Arnhem

Romeinse Limespad - etappe 7

Rhenen - Arnhem - 40 km

04-08-2022

Twaalf maanden (en een paar dagen) geleden strandde mijn etappe-wandeling over het Romeinse Limespad op de hoogwaterstanden in de Nederrijn bij Rhenen. Vandaag loop ik eerder kans dat de veerpont ter hoogte van Opheusden niet vaart vanwege de aanhoudende droogte. Tot mijn geruststelling zie ik bij mijn eerste passage over de rivier gelijk al dat daar nog voldoende water stroomt (foto 1). Mijn ‘noodscenario’ kan in de tas blijven. 

Zoals eerder heb ik ook nu een aantal ‘officiële’ etappes (12-13-14) van deze Lange Afstand Wandeling (LAW) gecombineerd, zodat mijn start- en eindpunt per openbaar vervoer bereikbaar zijn. Ik loop vandaag dus van ns-station Rhenen naar Arnhem CS. Dat moet, met een traject dat volgens berekening zo’n 40 kilometer lang is, voor mij precies haalbaar zijn.

Om redenen van wandeltempo en -comfort heb ik mijn ‘vogelcamera’ verruild voor een simpele ‘reiscamera’. Daar voel ik nog lichte spijt over, als ik door de uiterwaarden loop. Boven mijn hoofd vliegen de kieviten, en langs mijn pad vormen een tiental graspiepers een soort erehaag, die telkens een stukje met mij opschuift. Later zal die taak worden overgenomen door de talloze korenbloemen in de berm van de weg. Die hebben als voordeel dat ze bij mijn nadering niet wegvliegen (foto 2). Er staat een wazig zonnetje, en het is vochtig warm, broeierig… Als ik even ga zitten om deze gedachten te noteren, voel ik het zweet langs mijn lichaam lopen.

Ik passeer de Romeinse wachtpost (foto 3), die mij eraan herinnert dat ik een historische rijksgrens volg. In de loop van mijn fotoverslag zal ook de Nederrijn, die in deze regio de noordgrens vormde van het Romeinse Rijk, regelmatig zijn opwachting maken. Nu eerst al steek ik de rivier nogmaals over (foto 4), om hem de rest van de dag min of meer langs de noordoever stroomopwaarts te volgen.

De veerpont legt aan bij de ingang van het natuurgebied de Blauwe Kamer. Wederom met enige spijt laat ik die links liggen. Daar heb ik vandaag geen tijd voor. In plaats daarvan volg ik de weg naar Wageningen (foto 5). Onderweg kom ik langs een complex van ‘proeftuinen’, waar de meest kleurrijke en wonderlijke plantensoorten geteeld worden (foto 6-7). Bij de binnenvaarthaven van Wageningen, die nog altijd een industriële functie blijkt te hebben (foto 8 toont die in min of meer verhulde vorm), stap ik over van etappe 12 op 13. De eerste 10 kilometer van mijn dagmars zitten erop. 

Ik loop nu door de ‘ruigtes’ in de zoom van de Nederrijn, met af en toe een prachtig zicht op de rivier (foto 9-10). De lucht betrekt, maar wordt hier nog opgevrolijkt door een enkele trotse bloem (foto 11) en een plotseling opduikende zwerm leeuweriken, die blijkbaar zijn opgeschrikt door een torenvalk. In elk geval zie ik een paar vogeltjes heel dapper de valk ‘aanvallen’, om die zodoende uit hun broedgebied te verjagen.

Ik verlaat de uiterwaarden, en word over vrij steil omhoogvoerende paadjes naar de top geleid van de Wageningse Berg. Hier boven ligt het Belmonte Arboretum, met onder meer een aantal exotisch ogende bloemen (foto 12). Tegelijk met het bereiken van de Berg valt ook de avond in. Althans, het begint te regenen, en die regen is voorspeld voor de avonduren. Gelukkig loop ik vooralsnog goeddeels in bos- (park-)achtig gebied, waarbij het bladerdak redelijke bescherming biedt tegen deze onverwachte en ongewenste nattigheid. De wat moeizame bewegwijzering op de grillige route over dit behoorlijk ‘geaccidenteerde’ terrein zorgt voor wat dwalingen, terwijl de hoogteverschillen de tocht tot aan het eind van deze etappe-13, op (mijn) kilometerpunt 30, fysiek redelijk ‘uitdagend’ maken!

Net vóór het plaatsje Renkum duikt er een – in mijn ogen – prehistorische ‘oliemolen’ op, prachtig geïntegreerd in het landschap (foto 13-14). Hoe verleidelijk het ook is om deze installatie in het kader van mijn tocht te bestempelen als ‘Romeins’, lijkt die me toch van recentere datum. In Renkum zelf wordt mijn aandacht getrokken door een uitnodigend openstaande kerkdeur (van de Onze Lieve Vrouw ten Hemel-Opneming), en – meer nog – door het aangrenzende Maria-rosarium met de expliciete aansporing “pelgrims welkom”. Die verleiding kan ik als aspirant- (of pseudo-) pelgrim natuurlijk niet weerstaan (foto 15-17). Gelouterd trek ik verder, de ruigten weer in langs de rivier, met zijn specifieke, archaïsch aandoende bebouwing (foto 18-19). En dan weer uit het veld (foto 20) opklimmend, de beboste heuvelen in, met aan top de uitzichtposten over het weidse rivierenlandschap (foto 21-23). 

Net voorbij Heveadorp schakel ik over naar etappe 14, voor de laatste pakweg 10 kilometer van mijn dagtocht. Ik merk nu dat de vermoeidheid toch wel een rol gaat spelen, en dat ik mijn aandacht wat meer bij de route moet houden. Bijgevolg heb ik minder aandacht voor de omgeving. Eén bericht nog slechts uit dit laatste deel, dat dan ook nog een wat onbestemd beeld geeft van de ‘ruigten’ langs de rivier (foto 24). Tevreden loop ik uiteindelijk Arnhem binnen. Na de regen op en rond de Wageningse Berg is van lieverlee de zon weer gaan schijnen, en zijn de temperaturen de 30 graden weer verraderlijk dicht genaderd. En met al dat verdampende vocht in de lucht levert dat een behoorlijk broeierige atmosfeer op.

Maar kom, al dat ‘leed’ ben ik alweer vergeten als ik wat later met een koud biertje in de hand in een uiterst rustige en ‘airconditioned’ trein huiswaarts rijd.

Bekijk de foto's