Cicero

2015-12-12_Hilversum

Hilversum, 12-12-2015  12 km

Een day-off, verdwaaldag, hoe benoem je zo’n wandeling? We lopen een uitgezette route over de Natuurbrug Zanderij Crailoo bij Hilversum. Aangekondigd als een wandeling van ongeveer anderhalf uur, dat zal dus ongeveer 7 kilometer zijn. We hebben een uitvoerige, zes pagina’s lange beschrijving meegekregen, inclusief routekaartje, dus kan er weinig misgaan. Zou je denken…

Vanaf ons startpunt steken wij de weg over, gaan een klaphekje door, en komen in een natuurgebied dat De Snip genoemd wordt. Dit alles (nog) geheel conform de routebeschrijving, waarin vermeld staat dat “dit gebied van oorsprong een heideveld was dat spontaan is verbost. De meeste bomen zijn weer omgehakt, omgezaagd of alternatief verwijderd om een geleidelijke overgang te krijgen van de hei aan de ene kant van de natuurbrug en het Spanderswoud aan de andere kant.” Ik ben dan min of meer de weg al kwijt. Als ik al een natuurbrug ben overgetrokken dan is dat niet bij volle bewustzijn gebeurd.

Het licht is flets, en hele stukken lopen we recht tegen de zon in, zodat ik het fotograferen maar blijf uitstellen. Op een gegeven moment besluit ik toch maar een foto te maken van een zandpad (foto 1). En even later van een soort Ikea-bouwpakket (foto 2). Iets met berkenfineer. Wat het moet worden staat ongetwijfeld beschreven in de gebruiksaanwijzing bij het artikel. Of we op dit moment al verdwaald zijn weet ik niet, maar even verderop krijg ik te horen dat we een cruciale aanwijzing, een paaltje met in geel het cijfer 5 daarop, gemist hebben. Daar hadden we af moeten slaan, of zoiets. Desondanks lopen we door, en treffen zo de grote schaapskudde die hier door het heidegebied rondzwerft (foto 3 en 4). Op enige afstand van de kudde zit de schaapsherderin op een prehistorische grafheuvel, en stuurt vanaf die plek de hond aan die de schapen bijeen moet houden. De hond heb ik op foto maar die (foto) keur ik af, de herderin zit buiten mijn bereik omdat ik niet te ver van mijn eigen (wandel) kudde mag afdwalen.

Inmiddels hebben wij als groep het feit onder ogen gezien dat we voorgoed van onze geplande route zijn afgedwaald, en besluiten we op onze schreden terug te keren en ons er tevreden mee te stellen als we erin slagen om nog ooit de bewoonde wereld terug te vinden. Na enige omzwervingen en aanwijzingen van buitenaf lukt het ons om de pleisterplaats te bereiken van ons oorspronkelijke en officiële traject: petit restaurant Het Pandje. Daar drinken we koffie alvorens aan de laatste uitdaging van onze tocht te beginnen: het doorwaden van het ‘plas-dras’ gebied. Dit doen we over vlonders (foto 6 en 7). Ik blijf steeds verder bij de groep achter om vrij uitzicht te creëren voor mijn foto’s. Tot ik mijn metgezellen ineens kwijt ben, en ook niet meer weet welke richting ik op moet. Ik ben niet gezegend met enig oriëntatie vermogen,  en met route-aanwijzingen houd ik mij niet bezig. Hee, ik ben de fotograaf, en dat spoorzoeken laat ik graag aan anderen over. Ik volg de groep, en mijn enige zorg is die niet uit het oog te verliezen…

Nu dreigt deze houding mij op te breken, want ik heb geen idee welke kant ik op moet. Tot mijn geluk weet de enige passant in de wijde omgeving mijn vraag of hij wellicht een groepje wandelaars is tegengekomen bevestigend te beantwoorden en mij weer de juiste kant op te sturen. Zodat ook ik uiteindelijk ongeschonden het eindpunt bereik.

We kunnen tevreden terugkijken op de dag. Door te verdwalen kwamen we de schaapskudde op het spoor, en bovendien hebben we wat extra wandelkilometers kunnen maken. Al met al een prima wandeling!

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's