Cicero

VIII Pobeña - Castro Urdiales

Camino del Norte: Pobeña – Castro Urdiales

Zaterdag 10 september 2022

23-27 km

Er was gisteravond een – elektronisch versterkt – muziekfeest op het plein waaraan ook mijn kamer gelegen is. Tot (ver) na drieën in de nacht! Het sluiten van de ramen houdt de geluidsoverlast niet buiten. Nu begrijp ik ook waarom het ontbijt zo laat geserveerd wordt, iedereen moet uitslapen. Ter compensatie voor de gemiste nachtrust krijg ik een extra uitgebreid ontbijt voorgezet. Dat maakt veel goed, zodat ik doorvoed en welgemoed op pad ga.

Gelijk na de start voert een steil trappenpad mij naar een hooggelegen kustpad. Ik ben nog geen tien minuten onderweg, en nu al buiten adem! De uitzichten vanaf dit kilometerslange pad zijn die moeite echter meer dan waard (foto 1-3). Aan het eind van deze kustroute daal ik weer af langs een steil geitenpaadje. “Your home is in the way”, zo lees ik beneden op een reclamebord. En zo is het maar net! Ik kies hier daarom voor de lange variant = de mooie variant = de moeilijke variant van deze dag-etappe. Langs een verborgen, krakkemikkige afzetting kom ik op een nauwelijks te onderscheiden pad, dat een soort niemandsland inloopt. Wilde paarden maken zich haastig uit de voeten, een voor mij onzichtbare rotsspleet in (foto 4). Verderop de resten van voormalige bebouwing (foto 5). En verder stilte, op dit nauwelijks gemarkeerde pad. Moederziel alleen loop ik hier.

In het dorp verderop, onder de hete zon, slenteren schijnbaar doelloos, zwijgzaam en voorovergebogen de oude mannen. Daar pas ik naadloos tussen…

Ik moet weer eens alle zeilen bijzetten om mijn weg te vinden. Zoals reisleider Rother fijntjes opmerkt: “Tenslotte vinden we pas op de hoogste plek op de Alto de Helguera weer een pijl.” Mijn wandelgidsje, gps-app, routepijlen: als de een niet thuis geeft schakel ik over op de andere. Desondanks loop ik dood op een steeds nauwer wordend, met braamstruiken overwoekerd pad. Spannend is hij zeker, deze variant! Trager moet ik, en vaker controleren of ik niet afdwaal. Dat is lastig, omdat ik al mijn energie nodig heb voor de steile klim. Dit is zeker geen plek om met jezelf ‘in gesprek te gaan’ en ‘tot bezinning’ te komen. Alles is er nu op gericht om zo efficiënt mogelijk de top te bereiken. Je kunt hier erg lang doen over een paar kilometer, zo moet ik constateren. Heb ik trouwens al gemeld dat ook de temperatuur weer eens oploopt tot boven de 30 graden?

Eenmaal boven wordt de begroeiing minder dicht, en kijk ik uit op de diep onder mij gelegen vallei en zee (foto 6). En uiteraard leidt de route nu weer omlaag, en kom ik van lieverlee weer levende zielen tegen (foto 7). Ik ga even buurten in de herberg van Santullán om een stempel te halen. Op het binnenplein tussen kerk en herberg hangen hier (14.00 uur) de stakkers rond die niet verder kunnen vanwege blaren of ander ongerief aan hun onderstel. Zelf loop ik door naar mijn nieuwe standplaats Castro Urdiales, waar ik om 15.45 uur in een bar aan de haven neerstrijk, met uitzicht als een ansichtkaart (foto 8).

Als ik weer wat ben bijgekomen en opgefrist bezoek ik de kathedraal, die deel uitmaakt(e) van het fort aan de baai, de ‘castro’, samen met vuurtoren en stadsmuren. De kerk ziet er ook echt uit als ‘vesting’ (foto 9-12). Fascinerend! Ook de ‘primitieve’ beeldengroep die is uitgehakt in de buitenmuur… (foto 11).

Bekijk de foto's