Cicero

XVII Llames - Ribadesella

Camino del Norte: Llanes – Ribadesella

Dinsdag 20 september 2022

33-35 km

Het probleem met een ‘extern’ ontbijt is de onberekenbaarheid. ’s Ochtens de straat op gaan en kijken wat er open is, lijkt mij de enige mogelijkheid. Ik stap dus het plein maar op waaraan mijn hotel gelegen is. Op dit tijdstip zie ik hier vooral schoonmaak- en bevoorradingsactiviteiten. Maar kijk, op de hoek is een ‘panaderia’ open waar ik koffie en een sandwich kan krijgen. Dat zit (weer eens) niet tegen!

Ik loop de stad uit (foto 1), en kies de (langere) weg via het kronkelige wandelpad E9, dat aansluit op mijn aanlooproute van gisteren. Niet altijd en overal even goed aangegeven, maar een prima alternatief voor de ‘autoweg-route’. Ik dwaal door weilanden waar het ‘stikt’ van de puttertjes, vinken en mussen. En waar een rund mij pontificaal de weg verspert… (foto 2). Vanaf de aansluitende kustroute maak ik regelmatig extra ommetjes over de kliffen, met vaak schitterende uitzichten (foto 3-8).

Onderwijl ben ik me bewust van de ‘kleine gelukjes’ die ik dag in dag uit ervaar op mijn Camino. Zoals het ontbijt vanmorgen, of een fontein op mijn weg, met daarbij een bankje om even te zitten. En van daaraf zie ik weer een cafeetje waar ik een pelgrimstempel kan halen… Kleine dingen die de dag, vaak ongevraagd, veraangenamen. Als ik toevallig even achter een ouder stel loop, blijkt dat onverwacht een bospad in te slaan waaraan ik anders voorbijgelopen zou zijn. En als ik later in m’n eentje loop, en een afslag mis, raadpleeg ik heel toevallig net mijn gps zodat ik maar een klein stukje hoef terug te lopen. Dat alles houdt de moed en de stemming erin.

Ik loop langs een klein, wit, lelijk kerkje, dat is afgesloten met een traliehek. Maar daarachter staan de kerkdeuren open, zodat je zicht hebt op het duistere interieur. De kerk is daarmee dus tegelijkertijd gesloten en open. Hoe valt dat te rijmen? Ik heb nog wandeltijd genoeg om dit te overdenken. Wat later en verderop loop ik langs een Mariakapel op hondenhok-formaat dat ook – zij het op een andere manier – tegelijkertijd zowel open als afgesloten is (foto 12).

Het is over het algemeen nog steeds mooi wandelweer. Vrijwel windstil, en een temperatuur van (net) boven de twintig graden. Deze etappe is aangenaam (foto 9-11), en fysiek niet echt zwaar. Vandaar dat ik me zo af en toe wel wat omlopen of gelummel denk te kunnen permitteren. Zo loop ik langs bij de Iglesia de San Pedro, gelegen op een heuveltop naast de route, gewoon om even te kijken, er omheen te lopen, een stempel te halen bij de pelgrimsherberg ernaast, het kruisbeeld te fotograferen met de bergen op de achtergrond (foto 13), om daarna weer terug te keren naar de route (foto 14). En verspil ik mijn tijd aan een kansloze missie om een middeleeuws bruggetje goed in beeld te brengen. Dat gaat me nog opbreken, want deze etappe is toch langer dan gedacht. Er komt geen eind aan…

Regelmatig loop ik de afgelopen dagen langs, of kruis ik de spoorlijn Santander – Oviedo. Vrijwel verlaten en ongebruikt lijkt hij in het landschap te zijn opgenomen. Met de bergen op de achtergrond vind ik het een mooi beeld van mijn weg door Asturië (foto 15).

Bekijk de foto's