Cicero

X Laredo - Escalante

Camino del Norte: Laredo – Escalante

Maandag 12 september 2022

23 km

Voor een ontbijt moet ik mij met tegoedbon vervoegen op een andere locatie, een paar straten verderop. Daarna meld ik me af bij het hotel, en ga op pad. Eerst terug naar de Santa María de la Asunción, waar ik de route gisteren heb afgebroken. Nu pak ik die daar weer op.

Ik daal af naar zeeniveau en loop over het strand naar de plek waar ik de oversteek kan maken naar Santoña (foto 1-4). De kosten van de veerdienst bedragen 2 euro, inclusief een stempel van de bootsman.

In Santoña buig ik af om mijn eigen weg te zoeken, en uiteindelijk op de alternatieve route uit te komen waaraan mijn hotel vandaag blijkt te liggen (foto 5). Mijn ‘hotelplan’ verwoordt dit als volgt: “Escalante ligt van de hoofdroute af, check uw Rother wandelgidsje voor alternatieve route”. Ik heb gekozen voor een traject waarop ik: a. met veerpont kan overvaren, wat ik zojuist gedaan heb; en b. langs een vogel-natuurgebied kom, waar ik nu naar op weg ben, het Parque Natural de las Marismas da Santoña, Noja y Joyel.  Een hele mond vol voor een schijnbaar verlaten natuurgebied. Vanuit het ‘vogelobservatorium’ (Observatorio de aves de la Arenilla, foto 6) zie ik niet meer dan een enkele meeuw. Maar mijn ‘dagdoel’ is hiermee al min of meer bereikt. Nu is het zaak om langs de rand van dit natuurgebied door te steken naar het plaatsje Cicero om daar de alternatieve Camino route op te pakken. Dat wordt een probleem als mijn voetpad abrupt ophoudt bij de brug over de Ría de Santoña (foto 7), waar alleen de autorijbanen doorlopen. Ik klop aan bij een huis aan de voet van de brug, en leg de bewoner mijn twijfels voor. Die ziet het probleem niet echt. Ja, ik moet voorzichtig zijn, maar ik kan gewoon over de weg lopen, binnen de vangrails… Ik moet even aan het idee wennen, maar dan waag ik het erop. En inderdaad blijken de automobilisten gewend te zijn aan voetgangers (en fietsers) op de rijbaan, en daar ook rekening mee te houden. Al voel ik me nog steeds niet echt op mijn gemak, lijkt dit toch de enige manier om het natuurgebied te bezichtigen (foto 8-9). Ik zie nu ook meer vogels, al blijft het ‘mondjesmaat’. Vier wulpen tel ik, negen kleine zilverreigers, en vier kleine oeverlopertjes. Maar zonder geschikte camera of verrekijker blijft de hele populatie nogal wazig, en slecht te duiden. Later, in een veld bij een kerkje achter Gama zie ik tot mijn verrassing dicht opeen zo’n 40 kleine zilverreigers!

Vlak voor Escalante tref ik nog een natuurgebied: La Molina. Klein, maar erg mooi. Ook hier de wulpen en oeverlopers, alsmede kleine zilverreigers. Die zullen ongetwijfeld tot de inheemse soorten behoren.

Ondanks alle omzwervingen is het nog niet laat als ik in Escalante aankom, waar mijn pension en de plaatselijke bar zo ongeveer tegenover elkaar gelegen zijn. Dat is in zoverre handig dat ik ’s avonds, als het gaat regenen, alleen de straat maar hoef over te steken om even het wasgoed binnen te halen.

Bekijk de foto's