Cicero

VI Lezama - Bilbao

Camino del Norte: Lezama – Bilbao

Donderdag 8 september 2022

12-24 km

Ik verlaat het slaperige dorpje waarvan ik me, in navolging van Miguel de Cervantes, de naam niet wens te herinneren, en begeef me op weg voor de korte etappe naar Bilbao. De eerste kilometers volg ik de doorgaande autoweg, waarlangs ik gisteren ook het dorp ben binnengewandeld. Het voordeel daarvan is dat de route hier bijna vlak is. Dat is ook wel eens lekker om de dag mee te beginnen.

Aan de weg ligt de Humilladero del Santo Cristo (foto 1), een ‘typische wegkapel aan de Camino Real (Koninklijke Weg) tussen Bilbao en Gernika’, aldus reis(bege)leider Rother. Bij de volgende kerk, de San Martin de Arteaga, buigt de route af om weer op te stijgen naar hogere sferen. Het is een mooie oude, robuuste kerk, en precies als ik aankom slaat de klok het halve uur (09.30). Bij de pomp ververs ik mijn watervoorraad, maar om de een of andere reden heb ik er geen (goede) foto van, dus vervolg ik mijn weg nu even on-gedocumenteerd.

Na verloop van tijd zie ik dat ik ‘ongemerkt’ weer aardig op hoogte ben gekomen. En het blijft maar doorgaan. Steeds steiler wordt dit ongeplaveide pad. Je moet wel erg graag naar Bilbao willen om dit ervoor over hebben!

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze lijdensweg. Als ik denk zo ongeveer de top bereikt te hebben pauzeer ik, nog geen twee uur en zes kilometer onderweg en alweer helemaal bezweet… En na een steile klim volgt vaak een steile afdaling. In dit geval – in etappes – recht naar het hart van Bilbao en de rivier waarlangs de stad gebouwd is. Op mijn weg omlaag kom ik langs de Basilica de Begoña (foto 2-3), een mooie kerk met een prachtig interieur. Maar ook vol collectebussen en automaten, waarin je jouw eigen Maria-muntje kunt (laten) slaan. Alles uiteraard ten behoeve van verschillende goede doelen, die ook specifiek worden benoemd. Ik negeer ze allemaal, en geef mijn geld aan de bedelares buiten bij de ingang. Dat vind ik een persoonlijker tintje hebben. Een stempel voor mijn pelgrimspaspoort is echter weer nergens te vinden. Mijn ‘aflaat’ raakt op zo’n manier steeds meer uit zicht.

Ik daal verder af, ditmaal over een soort kruisweg (foto 4), en arriveer rond 12.30 uur in de ‘benedenstad’, vlak bij de rivier en de kathedraal. Na geluncht te hebben in een ‘panaderia’ bezoek ik de Catedral de Santiago (foto 5). Die is open, en heeft een soort souvenirshop annex kaartverkoop bij de ingang. Als ik om een stempel vraag krijg ik die, plus – als ‘pelgrim’ - gratis toegang tot de kerk. Ik kan me voorstellen dat mensen het weelderige interieur, en met name de vele heiligenbeelden (foto 6, Santiago) als een veredelde poppenkast beschouwen. En wederom slaat de klok een maal, maar dit keer voor het hele uur.

De rest van de middag paradeer ik door de oude stad en langs de rivier (de Rio Nervión). Ik heb zelfs tijd om het Gugenheim museum te bezoeken (foto 7-12). De sfeervolle en hooggeprezen Siete Calles (de 15^e eeuwse ‘zeven straatjes’) zijn te nauw en te druk bevolkt met ‘locals’ om mij als alleenstaande vreemdeling vrij tussen te kunnen/durven bewegen. Ik zoek mijn heil op een meer open plein om de regionale pintxos en uiteraard ook de Txakoli wijn te (be)proeven. Waarna ik tevreden en verzadigd mijn hotel opzoek.

Bekijk de foto's