Cicero

XIII Santillana del Mar

Camino del Norte: Santillana del Mar

Vrijdag 16 september  

0-23 km

Ik heb alweer met open raam kunnen slapen! Wat een verademing, die rust. Het ontbijt daarentegen is doordrenkt van afgrijselijke - ‘rustgevende’ - achtergrondmuziek. De atmosfeer is grijs en druilerig als ik op weg ga, en ook is het nog fris. Het is ruim een half uur lopen naar het Museum van Altamira, waar ik de prehistorische rotstekeningen ga bekijken. Een maand of zes geleden heb ik vanuit Nederland online een toegangskaartje gekocht, en nu kom ik precies op gestelde tijd en plaats binnenlopen. De grotten zelf krijg ik niet te zien, wel een exact nagebouwde 3D-reproductie (La Neocueva de Altamira; foto 4-6). Uiteraard doet dit wat af aan de ervaring, maar ik ben toch erg tevreden dat ik hier niet achteloos aan voorbijgegaan ben.

Ik loop trouwens nog steeds met de kastanje, die ik in Guernica opraapte, in mijn broekzak. Regelmatig word ik zo herinnerd aan die stad. Voorheen betekende de naam ‘Guernica’ niet meer dan een naam en een symbool voor mij. Bij mijn bezoek is het een echte stad geworden, met levende mensen. Een plaats waar ik met plezier aan terugdenk. En mede daardoor denk ik aan andere plaatsen en vormen van oorlogsgeweld, waarmee de symboolfunctie weer reëel en actueel wordt. Die kastanje vervult zijn rol met verve!

’s Middags ga ik op zoek naar de zee. Daar is in het plaatsje Santillana del Mar zelf, zo schilderachtig als het in zichzelf gekeerd is, geen spoor van te ontdekken. Desgevraagd suggereert de hotelhouder mij de wandeling ‘por el mar de Santillana’. Een 15 kilometer lange wandeling naar en langs de kust. Precies wat ik zoek, en alleszins de moeite waard. Het gedeelte langs zee tenminste (foto 7-10). De Ermita de Santa Justa sluit, als eenzame kapel in een verre klif, natuurlijk goed aan bij het ‘thema’ van de Camino. Al denk ik ter plekke nog dat het om de ruïne op de top van de klif gaat (foto 9).

Mijn terugweg naar Santillana loopt voor een groot deel in de berm van een zich door de heuvels slingerende autoweg, en is daarmee een stuk minder geslaagd. Ik ben blij als ik de contouren van het stadje weer in zicht krijg (foto 11), en ik mij weer onder de mensen kan begeven (foto 12). Ik proef de Cantabrische witte wijn, hier Verdejo genaamd, tezamen met de regionale Cocido montañes, wat ik voor het gemak maar vertaal als ‘bergstoofpot’. Bonen met vlees, en een homp brood erbij, prima eten. Al met al heb ik mijn vooraf geplande ‘rustdag’ goed besteed. Een dag waarop ik wel de nodige kilometers gelopen heb, maar desondanks geen meter ben opgeschoten op mijn Camino tocht…

Bekijk de foto's