Cicero

XI Escalante - Santander

Camino del Norte: Escalante – Santander

Dinsdag 13 september 2022

30,5 km

Het pension waar ik de nacht heb doorgebracht leek in eerste instantie wat duister en ongastvrij. Vanmorgen echter word ik vergast op een prima ontbijt, met onder andere de lekkerste pruimen die ik ooit geproefd heb. Ook de sfeer is hartelijk nu, zodat ik vrolijk afscheid neem.

Het kost even zoeken en dwalen langs provinciale (auto-) wegen voordat ik weer kan aansluiten bij de/een officiële Camino route, richting Güemes en verder. Vanaf nu verwacht ik weer routepijlen, die het navigeren een stuk eenvoudiger maken. Volop gelegenheid derhalve voor wat aanvullend gefilosofeer. Regelmatig ben ik me ervan bewust dat het niet ‘gewoon’ is dat ik hier gezond en wel rondloop, en dat ik me daar ‘dankbaar’ voor voel. Maar dankbaar aan wie of wat eigenlijk? Als ik niet in een God geloof, waarin dan wel? Zelf kan ik dit welzijn niet (of nauwelijks) ‘verdiend’ hebben. Het Noodlot dan, of de Voorzienigheid?  Zijn dat niet verschillende namen voor hetzelfde? Staat mijn levensloop en welzijn ‘in de sterren geschreven’, er komt tenslotte geen ‘vrije wil’ aan te pas… Wellicht, maar door wie of wat geschreven dan? Voordat ik deze abstracte cirkelredenering kan doorbreken word ik wreed gestoord in mijn overpeinzingen door een ‘fellow-traveller’ die mij aanspreekt.

Chris, een vrolijke Engelsman uit Dartmoor, zoals ik al spoedig te weten kom. Hij is koster, of in elk geval klokkenluider in een kleine gemeenschap aldaar. Vanaf Santander vaart hij een dezer dagen met de veerboot terug naar Engeland, alwaar hij komende maandag ‘omfloerste’ klokken moet luiden bij de begrafenis van Elisabeth. Hij vertelt dit alles in die typische ‘ouderwetse’ Engelse spreekstijl, die tegelijkertijd zowel afstandelijk, hoffelijk als relativerend is. Eergisteren heeft ook hij in de moordende hitte de lange route naar Laredo gelopen. Dat schept een band.

Zo ongeveer anderhalf uur lopen we samen. Tot aan Güemes, waar hij achterblijft, om pas morgen verder naar Santander te lopen. Via een kleine omweg kom ik bij de pelgrimsherberg van Güemes, waar ik enthousiast ontvangen word door – zo lijkt het althans – de voltallige staf van dit onderkomen. Als ik aangeef niet te willen overnachten krijg ik een stempel, een glas water, een koekje, en de beste wensen voor onderweg. Haastig maak ik mij uit de voeten.

Ik ben al vlak bij de kust als een onweersbui overtrekt, en ik een schuilplaats zoek. Niet voor lang, dan trek ik verder. Min of meer per ongeluk kies ik de meest noordelijke route, vlak langs de steile rotskust (foto 2-4). Eng alleen loop ik hier weer, te midden van een woest en uitgestrekt, en voor mij onbekend en onoverzichtelijk landschap. Spaanse mussen en andersoortige kleine duinvogels fladderen voor mij uit op mijn smalle bergpad. Dan, op een hoek, is daar ineens het uitzicht op de stad Santander in de verte en de diepte (foto 5-8). Na een wat ingewikkelde afdaling kom ik op zeeniveau, en zoek ik tussen de rotsen en binnenwateren mijn weg naar het brede zandstrand. Ik blijk zo ongeveer de hele baai rond te moeten lopen voordat ik kan inschepen voor de overtocht naar Santander. Intussen ontlaadt de alsmaar dreigender lucht (foto 9) zich uiteindelijk in een gigantisch onweer, dat gepaard gaat met langdurige hoosbuien. De boottocht valt daarmee enigszins in het water.

Als ik door een parkje, langs de ‘onbekende denker’, naar de Catedral de Santander loop, is de regen gestopt (foto 10-12). Ik treed binnen in wat achteraf de ‘benedenkerk’ blijkt te zijn, het oudste en erg lage deel (Cripta del Cristo) waarop de latere gotische kathedraal gebouwd is. Op het plein voor de kerk het Café La Catedral. Dat is de kat op het spek binden, natuurlijk…

Bekijk de foto's