Cicero

VII Bilbao - Pobeña

Camino del Norte: Bilbao – Pobeña

Vrijdag 9 september 2022

25-27 km

Bij het ontbijt verneem ik via de Spaanse televisie het overlijden van de Britse koningin Elisabeth. Tegelijkertijd biedt de reportage een blik op een mistroostig en regenachtig Engeland. Wat een contrast met dit zonnige en warme Noord-Spanje!

Het valt nog niet mee om Bilbao op een nette en vlotte manier te verlaten. Ik kies de Camino variant die via de rivier de stad uit loopt, via Getxo en Portagulete, om de saaie voorsteden zoveel mogelijk te ontlopen. Dat lijkt simpel, gewoon de rivier volgen… (foto 1-4). Toch raak ik verzeild in onooglijke buitenwijken. Met enige moeite keer ik terug naar de rivier, die ik verder volg tot vlak bij de monding (foto 5-8). Rond het middaguur laat ik mij middels de fameuze Puente Colgante, de 160 meter lange ‘zweefbrug’ overzetten van Getxo naar Portagulete (foto 9). Daar sluit ik weer aan bij de ‘officiële’ Camino route.

Dan volgt er een ‘long and winding road’ tot aan de kustplaats La Arena, op een steenworp afstand van mijn einddoel vandaag. Het duurt zo’n anderhalf uur voordat ik het rumoer van stad en snelweg achter me kan laten. En urenlang zwalk ik daarna over een speciaal aangelegd geasfalteerd voetpad. Op den duur wordt dit onuitstaanbaar saai en vervelend. Dolblij ben ik als ik bij La Arena de zee weer zie (foto 10-12)!

Omdat ik niet verwacht in Pobeña een bruisend uitgaansleven te treffen, nestel ik mij voorlopig hier aan zee met een hapje en een drankje. Het is tenslotte nog relatief vroeg in de middag, en ik heb geen haast. Daarna loop ik verder over het vlonderpad langs strand en zee. Pobeña ligt wel vlak bij, maar niet aan zee. Dat heb ik dus goed ingeschat. Als ik langs de pelgrimsherberg loop, staan daar de wandelvrienden die eerder in La Arena verkozen direct door te gaan. In de rij bij de ingang wachten zij nog op goedkeuring en toelating. Ik kruip derhalve even voor om een stempel te halen.

Zelf heb ik ook moeite om mijn nachtverblijf te vinden, mijn smartphone weet dat niet te lokaliseren. Althans, niet op de juiste plaats. Het blijkt gevestigd boven een café, waar ook mijn bagage niet blijkt te zijn afgeleverd. De bar is gesloten in verband met een besloten feestje, en het ontbijt wordt morgen pas geserveerd rond het middaguur (09.00 uur). Even ben ik van slag door zoveel malheur. Maar (ook hier) blijkt dat met gepaste rust en kalmte alles ten goede zal keren. Zo wordt de bagage alsnog (na-)geleverd, de ontbijttijd vervroegd naar 08.30 uur, en blijkt een naastgelegen terras alles te bieden wat ik me maar wensen kan.

Het is een prachtige zomeravond, de bediening is attent en vriendelijk, het eten en drinken smakelijk. Wat het speciaal maakt is een groepje van zeven oudere mannen die aan een tafeltje vlakbij plaatsnemen en – onder begeleiding van gitaar, bongo en mondharmonica - prachtige melancholische liederen zingen. Gewoon voor zichzelf, niet voor publiek. Dit is mijn laatste dag in Baskenland, en een geweldige afsluiting natuurlijk!

Bekijk de foto's