Cicero

XVI Colombres - Llames

Camino del Norte: Colombres – Llanes

Maandag 19 september 2022

27-32 km

Mijn hotel ligt onopvallend aan een wat verlopen straat, nabij het cafetaria waar ik gisteren werd toegelaten voor mijn middagbiertje. Nu ben ik hier weer voor mijn ontbijt. Ik weet inmiddels dat ik zoveel mogelijk moet vermijden om Engels te spreken, dus heb ik me helemaal ingesteld op het Spaans. Dat werkt, al geeft de ‘barvrouw’ geen duimbreed toe, en laat ze me echt alles uitspreken. Maar mijn ontbijt is binnen!

Ik ga nog even terug naar mijn ‘digitale’ hotel om mijn spullen op te halen. Als ik de juiste codes intoets voor buiten- en kamerdeur krijg ik middels een computerstem de warme welkomstgroet: “unlocked”.

En route! De weg wendt en keert, stijgt en daalt, en splitst dan in twee varianten. De ene loopt langs de autoweg, terwijl de andere – langere – de ruige rotskust volgt. Die laatste kies ik. In eerste instantie ben ik blij dat er mensen voor mij lopen, want het pad is lastig en slecht te onderscheiden. Niet al te opvallend volg ik een groepje van vier Franse mannen (foto 1). Het lijkt mij wel zo veilig om hier niet alleen verloren te raken. Alhoewel… een van de Fransen komt ten val bij een niet eens zo lastige passage, en als ze op een punt komen dat aansluit op de ‘autoweg-route’ zie ik ze opzichtig twijfelen. Min of meer noodgedwongen neem ik dus maar het voortouw, en loop voor hen uit de klifroute op.

De kust is steil en rotsachtig (foto 2-4). Ook als ik even demonstratief halthoud of een stukje afdwaal om een foto te maken blijven mijn volgers nu op veilige afstand achter mij. Zo kom ik bij een soort smalle ‘brug’ van rotsblokken tussen twee diepe ravijnen. Mijn gps zegt dat dit de route is, dus vooruit maar, en er stap voor stap voorzichtig overheen klauteren. Van fotograferen kan nu absoluut geen sprake zijn, veel te eng! Ik ben blij en trots (en opgelucht) als het mij lukt om zonder ongelukken de overkant te bereiken, zeker met de ogen van mijn Franse volgers in mijn rug. Als die zien dat ik veilig over ben, wagen ook zij zich schoorvoetend aan het waagstuk. Alsof het voor mij de gewoonste zaak van de wereld was loop ik intussen verder…

Het spectaculaire van de kustroute is er nu wel zo’n beetje af. Kilometerslang zeul ik over weggetjes van steenslag. Eerst door een soort rotsachtig duinlandschap, later door eucalyptusbossen. Beter dan langs de autoweg, maar op den duur toch wel erg eentonig. De Bufones de Arenillas – spuitende klifrotsen – kunnen erg spectaculair zijn, maar nu – het is windstil – even niet (foto 5). Spannender dan het zicht op een verborgen rivier of strandje (foto 6-7) wordt het vandaag niet meer.

De laatste anderhalf uur vormen nog een aanslag op het uithoudingsvermogen (fysiek zowel als mentaal), in de vorm van steile heuvelpaden over losse steenslag. Weliswaar met uitzicht op stad en zee (foto 8), maar toch saai en vermoeiend aan het eind van een lange dag. Uiteindelijk daal ik dan toch definitief af tot de kustplaats Llanes (foto 9-12). Mijn hotel, Los Molinos, is mooi gelegen aan een gezellig plein, maar toont zich in eerste instantie bepaald niet gastvrij of comfortabel… Ik mag al blij zijn dat ik word binnengelaten…

Bekijk de foto's