Cicero

II Oviedo - Grado

Camino Primitivo: Oviedo - Grado

Maandag 4 september 2023

25 – 31 km*

Ik ontbijt in het souterrain van Fruela’s zusterhotel aan de overkant van de straat. Voordat ik op weg kan moet/wil ik nog een formele uitreisbevestiging hebben, als officiële start van mijn voettocht naar Santiago. Omdat ik pas vanaf 10.00 uur in de kathedraal van Oviedo terecht kan voor een stempel in mijn ‘pelgrimspaspoort’, verzin ik eerst nog een alternatief ochtendprogramma. Ik ga op zoek naar de officiële pelgrimsherberg hier ter stede, om eens te zien hoe mijn ‘mede-pelgrims’ erbij liggen. Als ik de herberg uiteindelijk gevonden heb, maakt die een troosteloze en verlaten indruk. Ik dwaal door sombere gangen, klop tevergeefs aan bij een gesloten ‘receptie’, en tref tenslotte als enige levende ziel in het pand een schoonmaakster, die mij doorverwijst naar kathedraal of gemeentehuis.

Op mijn ochtendlijke zoektocht ben ik al wel de eerste bedelares langs mijn weg tegengekomen, zodat ik qua aalmoezen niet met lege handen bij El Salvador hoef aan te komen. Mijn eerste steentje is weer afgedragen, op weg naar verlossing… Bij de entree van de kerk zit een tweede bedelaar, en ook die gedenk ik (zo dicht onder het oog van God) met een aalmoes. Als tegenprestatie krijg ik binnen mijn stempel. Nu kan ik echt op weg.

De route die de stad uit leidt is geplaveid met ‘jakobsschelpen’. Leuk om zo uitgeleide te worden gedaan, al is het wel zaak om alert te blijven. Soms ontbreken de schelpen (of zie ik ze niet), en bovendien lopen de Camino del Norte en de Primitivo hier uiteen. En ik wil uiteraard wel de goede kant op lopen.

Eenmaal buiten de stad vind ik bij de Iglesia de Santa Maria (Maria-kerk) volgens mijn wandelgids “heerlijk bronwater”. Zelf zou ik hier het predicaat ‘goddelijk’ wel toepasselijk vinden. Het Spaanse kraanwater is drinkbaar, maar smaakt toch altijd naar een chemisch reinigingsmiddel. Waar mogelijk vul ik daarom mijn flessen onderweg met bronwater (mits betrouwbaar, wat niet altijd duidelijk is…).

“Links van de route, een stuk verder, opgravingen van de Romeinse thermen en de Iglesia de Santa Eulalia”, zo meldt de wandelgids zich weer. Daar ga ik natuurlijk op in. Ik zie en volg de gele omleidingspijlen, maar Romeinse thermen krijg ik nooit te zien! Tante Eulalia wel, trouwens… Al die ‘omwegen’ hakken er intussen wel in. Terwijl dit in opzet al een behoorlijk zware etappe is. Ik moet echt weer wennen aan de hoogteverschillen hier. Die maken het lopen veelal traag, zwaar en vermoeiend. Dertig ‘Spaanse’ kilometers voelen heel anders dan hun Nederlandse equivalent…

Bij aankomst in de stad Grado (mijn bestemming vandaag) wordt mij (ongevraagd) verteld dat de herberg vol is, en alle andere overnachtingsplekken ook. Wat een luxe dat er voor mij een hotel gereserveerd is! Zo ben ik gevrijwaard van de ‘ratrace’ om een slaapplaats. Op mijn gemak kom ik eerst even bij met een biertje in een gastvrij ogende bar, voordat ik mij in het hotel ga melden. ‘Afzien’ kent zijn grenzen, tenslotte.

Vanuit mijn hotelkamer kijk ik later uit op een groen geschilderde muur, op vijf meter afstand. Zonder stadsgeluiden zou je het idee (kunnen) hebben ‘in de natuur’ te slapen.

Om 19.45 uur klinkt het brandalarm. Ik trek snel wat kleren aan, gris mijn iPhone mee, en verlaat het pand. Loos alarm, zo zal blijken: de ‘bovenbuurvrouw’ was op haar hotelkamer aan het koken geslagen…

Bekijk de foto's

* Respectievelijk de route-afstand en de totaal gelopen dag-afstand.

...