Cicero

XXI Finistere - Muxia

Camino Finistere/Muxia: Finistere - Muxia

Zaterdag 23 september 2023

29 – 32 km

Aan het ontbijt probeer ik nog even wijs te worden uit de verschillende routes die her en der beschreven en aangegeven staan. Moet ik nu wel of niet eerst terug naar Kaap Finisterra om daar de kustroute op te pakken… Het probleem met dit soort ‘levensvragen’ is dat je (ik) het pas begrijpt als je het ter plaatse hebt uitgevonden. Uiteindelijk loop ik, op aanwijzing van mijn wandelgids, gewoon de stad uit in de richting waaruit ik gisteren gekomen ben, onderwijl oplettend waar ik moet afslaan richting Muxia.

Op de ‘strandboulevard’ stuit ik op mijn Duitse vriend Christian, die nu pas aankomt. Druk telefonerend met zijn moeder. Mij blijft hij consequent Henk noemen, en hij spreekt mij nu ook in het Duits toe. Zo vertrouwd ben ik blijkbaar al. Maakt niet uit, ik kan er toch geen woord tussen krijgen.

Mijn wandelgids en -app kunnen het niet eens worden over de route. Ik volg daarom de app maar, dan kan ik in elk geval zien waar ik ben. En een uur na vertrek zie ik de eerste fysieke routepijlen richting Muxia. Dat maakt het allemaal wat makkelijker.

Bij het plaatsje Limes, waar ik verplicht een stempel moet halen om later recht te doen gelden op een nieuwe (en laatste) oorkonde ten bewijze van mijn goede wandelgedrag (de ‘muxiana’), loop ik te dien einde de plaatselijke bar binnen. Die blijkt een soort algemene ‘pelgrim-pleisterplaats’ te zijn, vol ‘oude bekenden’ van onderweg. Ik blijf er niet lang, haal mijn stempel en vervolg mijn weg.

De (wandel-) temperatuur is aangenaam, het pad prettig, en de omgeving afwisselend. Ik loop lekker door. Op een bepaald moment zet ik mij op een daartoe geëigende steen langs de weg te rusten. Net als ik besluit om verder te lopen, komt er een ‘pelgrim’ voorbij en gaat even verderop zitten. Ik sta op, en loop langs haar heen om mijn weg te vervolgen. Gelijk staat ook zij weer op, en loopt achter mij aan. Of ik nu mijn pas versnel of vertraag, ze blijft achter mij lopen. Als ik uiteindelijk vragend omkijk, spreekt ze me aan: of ze met mij mee mag lopen, want ze is doodsbang in dit verlaten landschap. Uiteraard mag ze dat…

Ze is Amerikaanse, van een jaar of zestig, al ziet ze er in mijn ogen een stuk jonger uit. Kate, uit Minnesota. Met een groep vriendinnen / kerkgenoten heeft ze het laatste deel van de Camino Frances gelopen. Iedereen van de groep is gestopt in Santiago, maar Kate is doorgegaan naar Finistere, om vandaar – alleen – naar Muxia te lopen. Vergeleken met de drukke ‘Frances’ is het wandelen hier natuurlijk een behoorlijk eenzame aangelegenheid… De rest van de etappe wijkt ze niet meer van mijn zijde.

En zoals ik de Spanjaard dankbaar was die mij redde uit de wildernis, op weg naar Pola Allande, zo is zij mij nu dankbaar dat ik haar ‘red’, en onder mijn hoede neem. We praten over van alles en nog wat. Kate is openhartig over haar (en mijn) leven, maar zonder een spoor van opdringerigheid. We hebben ook maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen. Dat voelt erg relaxt.

Ondanks haar gestelde vertrouwen in mij is Kate zichtbaar opgelucht als ze de stad in het oog krijgt. In Muxia neemt ze een taxi naar een van de buurdorpen, waar ze een kamer gereserveerd heeft. We nemen afscheid, en ik ga zelf op zoek naar mijn ‘muxiana’.

Bekijk de foto's

...