Cicero

IV Salas - Tineo

Camino Primitivo: Salas - Tineo

Woensdag 6 september 2023

22 – 23 km

Al direct buiten de stad begint de lange, steile klim, die door de structuur van het bospad steeds moeilijker begaanbaar wordt, en ook zelfs nog steiler. Op een bepaald moment verwijst een bordje naar een ‘cascade’ (waterval), naast de route rechtsaf en steil omlaag. Mijn wandelgids raadt aan om die aanwijzing te negeren omdat het pad zelf nog zwaar genoeg zal worden. Ik ben vast van plan om dit advies te volgen, maar ga er toch tegenin. Even afdalen, na al dat klimmen. Uiteraard moet ik dit later bezuren, maar ik vind het de moeite waard (foto 1). Halverwege een nieuwe bospad-beklimming strijkt er een roodborstje neer op een zonnige boomtak, op slechts een paar meter afstand. Als om mij aan te moedigen…

Boven aangekomen blijkt er nog een weg-constructie hoog boven mij te bestaan (foto 2).  Wie bedenkt en bouwt zoiets? Ik mag er gelukkig onderdoor, en bereik na zo’n anderhalf uur het dorpje Espina. Daar koop ik druiven, die ik op een bankje langs de straat op mijn gemak ga zitten opeten, als (intussen) broodnodige pauze.

Weer op weg kom ik een paar watertappunten tegen, maar ik betwijfel of die wel drinkwater uitspuwen. Dus loop ik eraan voorbij. Net vóór het dorpje Pedrogal vind ik een expliciet goedgekeurde waterbron, onder de hoede van St. Jacobus (Santiago). Wat later bereik ik het plaatsje zelf, met de Iglesia de San Justo y Pastor, die zowaar open is. Voor een euro kan ik hier maar liefst twee kaarsjes branden. Wat ik uiteraard doe, ten behoeve van mijn dierbaren, hier en in het hiernamaals. Voor elk wat wils: voor mij het bronwater, voor mijn dierbaren de zegen… Even verderop word ik in het voorbijgaan vanuit haar deuropening door een vrouw gezegend (of gegroet, haar gebaar laat dat in het ongewisse). Qua zegeningen zit het in elk geval wel goed, hier in Pedrogal.

Tijdens de minder steile stukken heb ik tijd voor enige ‘overpeinzingen’ vanuit het beboste hooggebergte: mijn pad is steil en kronkelig, maar ik verdwaal niet. Eigenlijk zou ik mijn hele leven wel geleid willen worden door die markante gele (camino-) pijlen, die tegelijkertijd uitdagend en geruststellend zijn. Om niet, zoals Dante, verloren te raken in zowel leven als bos (Mijn Komedie, Hel, zang I). Ik begrijp nu – denk ik – meer over het houvast dat religie kan bieden. Die leidt, geeft richting en zekerheid in het leven… (En ontneemt je tegelijkertijd alle eigen zeggenschap en verantwoordelijkheid, fluistert meteen het existentialistische duiveltje in mijn oor…)

Langs een pelgrimsbeeld (foto 3) kom ik de stad Tineo binnen. Mijn wandelgids zegt dat de inscriptie aan de voet van de pelgrim luidt: “wandelaar, let op de tijd en zet je weg voort.” Een filosofisch bedoelde tekst, waarover ik nog lang zou kunnen nadenken. Maar nu even niet. Het stadscentrum van Tineo is niet groot, en bepaald ook niet enerverend. Ik verblijf in het statige, 16^e-eeuwse Palacio de Meras. Een indrukwekkend gebouw, maar om de een of andere reden niet interessant genoeg voor een foto, blijkbaar… Het ligt direct aan de camino-route en heeft een bar aan de straatkant, dus ik blijf daar zo’n beetje rondhangen.

Bekijk de foto's

...