Cicero

XXIII Muxia - Santiago

Camino Finistere/Muxia: Muxia - Santiago

Maandag 25 september 2023

0 – 14 km

Buiten is het mistig. Als ik mijn kamer uitkom voor het ontbijt, staan de schoonmaak-karretjes al demonstratief bij mijn kamerdeur. Het wordt blijkbaar eens tijd dat ik het pand verlaat. Ik heb mijn oorspronkelijke uitreistijd per bus naar Santiago omgezet van 06.00 naar 15.15 uur. Wel zo relaxt, en nu heb ik tijd te over om hier ter plekke nog wat rond te lopen. Mijn bagage mag ik zolang in het hotel achterlaten, dus ik kan ongehinderd op pad.

Vanmorgen staat de beklimming van de mysterieuze ‘bult’ op de landtong achter Muxia op mijn programma. Via een eerder ontdekt pad kom ik een heel eind, maar halverwege houdt dit pad op. De laatste ruige klim durf ik niet aan. Ik daal weer af, en loop er omheen, op zoek naar alternatieve wegen. Alles lijkt dood te lopen, totdat ik met een wijde boog weer bij kerk en vuurtoren uitkom. Blijkbaar trekken deze beide monumenten als een magneet alle aandacht naar zich toe, want in eerste instantie zie ik nog steeds het stenen pad over het hoofd dat achter mijn rug omhoogvoert naar de top van de Monte Corpiño, zoals de bult blijkt te heten. Het is een ‘antieke heilige plaats, nu een camino-monument’, zo lees ik boven. Uitzicht rondom, op stad, haven, zee, en bij helder weer wellicht nog veel meer (foto 1-3).

Programmapunt afgerond. Ik blijf nog wat rondhangen op de kaap om van de branding. Maar ik ben toch te ongeduldig om lang stil te zitten, dus loop ik terug naar het dorp, en besluit aldaar om nog even naar de Atlantische kust te gaan. Mijn hotel staat ‘beschut’ aan de haven van de baai, dat is toch anders.

En daar hoor ik de oceaan al bulderen. Alleen al de combinatie van geur, geluid en uitzicht van en op de aanrollende en opspattende golven: fascinerend. In de verte hangt een regennevel boven bebouwing en bergen, maar boven de oceaan is het helder. De telkens wisselende golfslag noodt tot eindeloos fotograferen. En ik blijk toch nog een bezienswaardigheid ‘gemist’ te hebben: de houten stellingen waarop de ‘congrio’, de zeeaal, in de openlucht gedroogd wordt. Zeeaal hangt er niet, maar de stellages staan fier overeind (foto 6).

Ik zorg ervoor om tijdig terug te zijn in de buurt van de bushalte op de boulevard. Daar eet ik nog een broodje, in combinatie met een (albariño) ‘afscheidswijntje’. Moet kunnen, toch? Als ik daarna mijn bagage wil gaan ophalen in het hotel, hoor ik mijn naam roepen. Kate, mijn Amerikaanse vriendin uit Minnesota! Zij moet een andere bus halen, maar wil eerst samen nog wat drinken. Even later zitten we (ik) weer aan de wijn, en als oude vrienden bij te praten. Ongelofelijk. En veel te kort natuurlijk. Maar nu moeten we toch definitief afscheid nemen. Met een warm gevoel – vanwege Kate en de albariño wijn – verlaat ik Muxia.

Om 17.00 uur stap ik uit op het busstation van Santiago. Nog een halfuur lopen, heuvelop, en dan ben ik weer bij mijn hotel in het centrum. Even later zit ik alweer relaxt aan het bier, en om 19.30 uur meld ik mij bij Casa Manolo voor het diner (foto 7). Daarna nog even de stad in om de avondsfeer te proeven (foto 8-9). Ik ben alweer helemaal geacclimatiseerd.

Bekijk de foto's

...