Cicero

XXIV Santiago de Compostela

Camino Finistere/Muxia: Santiago

Dinsdag 26 september 2023

0 – 7 km

Ik overnacht in hetzelfde hotel, en zelfs in dezelfde kamer als een week geleden. Door het badkamerraampje heb ik uitzicht op een van de kathedraaltorens. ’s Nachts hoor ik de kerkklokken slaan. Ze lopen niet helemaal gelijk. Bovendien heb ik het idee dat de ‘kleine’ klok niet verder dan vier kan tellen… Dat compenseert ie dan weer door elk kwartier een keer te slaan.

Als ik voor mijn ontbijt beneden kom, blijken alle tafeltjes in het café reeds bezet met klanten van buitenaf. Ik krijg een geïmproviseerde zitplaats, strak tegen de bar aan, met uitzicht op koffiemachine en sterke drank. Ik proef onder meer een paar specifiek Galicische spijzen, zoals membrillo, een soort geleiachtige koek van kweeperen. Ook hier kan ik mijn bagage in het hotel achterlaten, zodat ik nog even vrij rond kan stappen. Wat heet…

Ik heb me aangemeld voor een rondleiding over het dak van de kathedraal. Het is precies zo eng als ik al vreesde, daar hoog op de schuine daken. We lopen onder leiding van een Spaanse gids, die middels ‘oortjes’ met ons communiceert. Voornamelijk in het Spaans. Meer moeite heb ik met het feit dat mijn oortjes nogal eens uitvallen, letterlijk en figuurlijk, en daarmee veel aandacht opeisen. Daarbij wil ik ook nog fotograferen, maar ben ik doodsbang dat ik onnadenkend een stap vooruit of naar achteren zal zetten voor een betere compositie (foto 1-7). Nee, echt relaxt loop ik niet, daar hoog boven het straatgewoel. Toch ben ik blij dat ik dit gedaan heb, zeker nu ik weer veilig beneden sta.

Ik ben inmiddels te laat voor de traditionele ‘pelgrims mis’ van 12.00 uur. Die zonde koop ik – naar ik mag hopen – af door ruimhartig aalmoezen te delen met de bedelaars rond de kerk. En ik loop nog even binnen bij het kathedraalmuseum. Bij een toekomstig bezoek zal ik wat meer aandacht schenken aan de vele (bouw-) fasen en facetten van kathedraal en omringende monumentale gebouwen. Dat lijkt toch wel de moeite waard…

Nu slenter ik nog gewoon wat rond (foto 8-9), en meld me dan weer bij het hotel om mijn bagage op te halen. Op het terras geniet ik van mogelijk mijn laatste wijn op Spaanse bodem, albariño toch maar weer, in afwachting van de taxi die mij naar de luchthaven zal brengen.

Ik denk nog even aan Nootebooms conclusie ten aanzien van het reizen, in zijn Omweg naar Santiago (mijn ‘hoofdkussenboek’ op deze reis). Zijn ‘omweg’ kwam gisteravond, min of meer tegelijk met de mijne, ten einde:

“… en net als de echte pelgrims in deze stad is hij op zoek naar iets dat toch weer verder ligt dan het graf van een apostel of de kust van Finisterre, iets wat wenkt en onzichtbaar blijft, het onmogelijke.”

Bekijk de foto's

...