Cicero

XV Arzua - O Pedrouzo

Camino Primitivo: Arzua – O Pedrouzo

Zondag 17 september 2023

20 – 25 km

Het moet niet gekker worden. Nu begin ik me al zorgen te maken dat de etappes te kort zijn, en me af te vragen wat ik met de rest van mijn tijd aan moet. In plaatsen als Lugo en Santiago is dat geen probleem, maar in deze contreien kun je maar beter wat langer onderweg zijn. In Arzua, en ongetwijfeld ook in Pedrouzo is er, in weerwil van hun poëtische namen, buiten slapen, eten en drinken zo ongeveer niets te beleven.

Bij het ontbijt vanmorgen zie en begroet ik vluchtig mijn ‘ontbijt-Spanjaard’ uit Friol. Het ontbijt is in Hotel Arzua, terwijl ik verblijf in Pension Rua, waarvoor ik heb moeten inchecken in Albergue Don Quijote. Heb ik niet al gezegd dat mijn reis een complexe dagelijkse organisatie en planning vereist? Die bezigheden nemen een groot deel van mijn alerte bewustzijn in beslag. Dat is niet erg, alleen blijft er daardoor weinig tijd en ruimte over om te reflecteren op voorafgaande ervaringen.

Mijn reisnotities en foto’s vormen een belangrijk deel van mijn geheugen. Ter plaatse ‘registreer’ ik, om achteraf te kunnen ‘reflecteren’. ‘Indrukken opdoen, vastleggen, en opslaan voor later’, zo zou je mijn ‘camino-beleving’ kunnen omschrijven. Dat klinkt als ‘gehaast toeristisch consumentisme’, maar zo voelt het niet. Buiten het feit dat ik alle ‘hoogtepunten’ zelf te voet moet vinden en aflopen, en op veel ‘memorabele’ plekken vaak moederziel alleen sta, zorgen mijn foto’s, en vooral ook mijn aantekeningen ervoor dat ik me ook ter plekke meer bewust ben van wat ik zie en meemaak. Daarna verdwijnt het inderdaad naar de achtergrond, om plaats te maken voor nieuwe ervaringen. Maar het is met volle aandacht gezien, en opgeslagen.

Bij het verlaten van Arzua maak ik op de valreep nog mijn ‘stadsgezicht’ (foto 1). In het juiste licht zijn alle plaatsen mooi! Nu pas besef ik hoe druk het geworden is sinds de samenkomst van de verschillende camino-varianten. Ik hoef vandaag alleen maar aan te sluiten bij de sliert wandelaars om mijn weg te vinden. Cultureel-historische monumenten zijn vervangen door ‘camino-horeca’ langs de weg (foto 2). Mijn contacten, met name met een vrolijk drietal Zuid-Afrikaanse loopsters, en later met een Colombiaanse fotografie-docent uit Bogota, leg ik vooral in het begin van de etappe, als alles nog wat dichter op elkaar loopt.

Maar na verloop van tijd slaag ik er toch weer in om geheel alleen en op mezelf te lopen. Het traject is ‘glooiend’, niet meer dan dat. Ik loop over half-verharde paden door gevarieerde bossen. Het lopen kost geen moeite zo, gaat welhaast vanzelf. Verslavend is het, eindeloos doorlopen… Aan de andere kant wil ik vanmiddag wel voor de regen binnen zijn. Dat lukt, al om 14.00 uur kom ik aan in mijn halteplaats. Veel te vroeg natuurlijk.

Ik vermaak mezelf met ‘het (camino-)mirakel van de haan en de kip’ (foto 6), met geafficheerde doch onvindbare kerken (foto 7), met geassocieerde gedachten aan de verwoesting van oud-Bijbelse steden, waarheen ik een verdwaalde pelgrim op weg help, met het schuilen in een saai plaatselijk café, met het absurdistische ‘inchecken’ bij mijn hotel, met het prima restaurantje dat ik uiteindelijk nog weet te vinden, en mijn bevindingen aldaar.

Verder regent het een groot deel van de middag, de hele avond en nacht.

Bekijk de foto's

...