Cicero

XIII Friol - Sobrado

Camino Primitivo: Friol – Sobrado dos Monxes

Vrijdag 15 september 2023

26 – 26 km

Nog even terug naar de bar in Friol, gisteren. ’s Avonds zit ik er weer, met de bedoeling wat te eten en te drinken. Ik word bediend door een meisje (dochter van de bazin?) dat niet kan praten. Ze praat wel, maar er komt nauwelijks geluid uit. Voor mij erg lastig, omdat ik nu Spaans moet spreken zonder duidelijk weerwoord te krijgen.

Het draagt bij aan de wat ‘onwezenlijke’ sfeer die over dit plaatsje hangt. Dat bestaat (voor mij) eigenlijk niet, buiten deze bar en mijn slaapplaats, wat verderop. Ik moet denken aan het toneelstuk The Dumb Waiter, van Harold Pinter. Over een onbestemd (ver)wachten in een onbestemde ruimte… Een ‘dumbwaiter’ is (letterlijk) een kleine goederenlift, bedoeld om voedsel te transporteren, in huizen of restaurants. ‘Dumb’ betekent ook ‘stom, zwijgend, sprakeloos’. Omdat noch de conversatie, noch de bediening hier echt wil vlotten, wordt het stille meisje in gedachten omgevormd tot ‘dumb waitress’. Zonder negatieve bijklank, want het meisje is aardig, de wijn uitstekend, en de ‘Hamburguesa Friol’, eenmaal geleverd, is onwaarschijnlijk compleet en rijkelijk belegd. Maar met een ‘verhaal’ (associatie) krijgt alles een plek, en krijg ik grip op mijn ‘onbestemde’ situatie.

’s Nachts volgt er een terugslag, en word ik zwetend wakker. Ik realiseer me dat ik bij gebrek aan gps-signaal niets heb kunnen plannen of checken voor het vervolg van mijn route. Nu besef ik ook dat ik met de keuze van deze incourante variant een afschuwelijke ‘misstap’ heb begaan: die is niet alleen langer en saaier, maar bovendien erg slecht aangegeven. Ik sta op, om nogmaals te proberen zicht op de route te krijgen. Nu is er wel verbinding, en lijken de versies online en op schrift redelijk overeen te stemmen. Dat stelt me enigszins gerust.

’s Morgens aan het ontbijt maak ik kennis met een Spanjaard van rond de 50, die ook de Camino blijkt te lopen. Hij heeft een taxi besteld, om een stuk verder pas de route op te pakken. We nemen dus gelijk ook weer afscheid…

Ik ga op pad, en eigenlijk lukt het prima om mijn weg te vinden. Vlak is de route bepaald niet, maar in niets te vergelijken met de ‘bergetappes’ tot Lugo. Redelijk afwisselend ook, met glooiend asfalt en mooie bospaden (foto 1-5). Maar moederziel alleen loop ik… Na mijn vertrek uit Friol heb ik zo ongeveer geen levende ziel meer ontmoet. Ja, loslopende, wild blaffende honden, daar zijn er meer dan genoeg van op dit traject. Eén daarvan komt zo dreigend op me af dat ik vrees dat ie me echt zal aanvallen. Doodeng!

Tegen het eind van de etappe komt mijn routevariant samen met de Camino del Norte. Gelijk staat er weer bij elke bocht of knik in de weg een officiële richtingwijzer. Wat een luxe. Als ik even pauzeer, word ik gepasseerd door een eerste ‘mede-pelgrim’. Een Portugese, die enthousiast meldt dat we elkaar straks in Sobrado vast weer zullen ontmoeten, ‘samen met alle anderen’. Nee hè, zo verval ik weer van het ene uiterste in het andere …

Nog vóór 16.30 uur treed ik in bij het klooster, het Monasterio de Santa Maria de Sobrado (foto 6-9). Niet voor eeuwig, maar alleen om een stempel in mijn pelgrimspaspoort te halen. De Portugese zie ik hier inderdaad terug, samen met ‘alle anderen’ die hier voor de nacht onderdak zullen vinden. Ik maak me snel weer uit de voeten.

Bekijk de foto's

...