Cicero

VII Berducedo - Grandas

Camino Primitivo: Berducedo – Grandas de Salime

Zaterdag 9 september 2023

22 – 23 km

Het onweer heeft lang aangehouden, gisteravond, maar ik ben hier ‘in de kost’, en hoefde er dus niet meer uit. Vanmorgen neem ik vlak na mijn regenachtige aftocht het verkeerde pad, waaruit ik (nogmaals) leer dat ‘alertheid’ een van de belangrijkste eigenschappen is om mijn solotocht tot een goed einde te brengen.

Deze hele dag staat feitelijk in het teken van de oversteek van het grote stuwmeer in het dal, de Embalse de Grandas Salime. Eerst loopt mijn weg nog opwaarts, tot zo’n 1000 meter hoogte (foto 1-3). Daarna volgt de afdaling over verschillende paden tot op zeeniveau, of daaromtrent. Na de ‘oversteek’ gaat het weer omhoog naar het plaatsje Grandas de Salime.  Onderweg omlaag naar het stuwmeer houd ik vaak even in om het meer beneden mij te bewonderen. De kronkelige bospaadjes voelen aangenaam onder de voeten, al zijn ze bepaald niet ‘vlak’ te noemen. De talloze haarspeldbochten halen het grootste venijn uit deze afdaling. Wel heerst hier een speciaal microklimaat. De regen is al urenlang gestopt, maar het vocht druipt nog uit de begroeiing rond en boven mij. Een jungle is het, warm en vochtig. Zo gauw je even blijft staan breekt het zweet je uit.

De stuwdam zelf is natuurlijk indrukwekkend, maar het uitzicht op de ‘inrichting’ van de belendende berg vind ik ronduit fascinerend (foto 8). Over de dam steek ik de rivier over. Daarna loop ik weer omhoog naar het plaatsje Grandas de Salime. Daar valt niet veel te beleven… “Met sightseeing bent u in Grandas de Salime vrij snel klaar, het beperkt zich in principe tot de Iglesia de San Salvador in het centrum”, zoals mijn wandelgids zeer terecht opmerkt. (Foto 9) Een slaperig Spaans dorp. De winkels zijn niet alleen op zondag dicht, maar als ik uit voorzorg alvast wat mondvoorraad wil inslaan, blijkt er ook op zaterdagmiddag geen enkele open te zijn.

Gelukkig is er nog wel een café open. Met wat geduld bemachtig ik mijn bier, en nestel me daarmee op het terras in de schaduw van de kerk. De vaste bezoekers hier zijn vast in slaap, de hond onder het tafeltje eveneens. Een slaperig dorp, ik zei het al…

Alles wat hier leeft, of in elk geval wakker is, lijkt wel camino-ganger te zijn. Het wordt inmiddels een soort ‘ons-kent-ons’ vertoning. Iedereen loopt zo ongeveer dezelfde etappes in hetzelfde tempo, zodat je dagelijks veel ‘bekenden’ tegenkomt. Is het niet op de route, dan wel op de ‘afterparty’ op de terrasjes. Ik houd me daar meestal afzijdig van, maar kan niet voorkomen dat een aantal mensen (waaronder een Duits soort enthousiaste replica van ‘Frau Merkel) mij steeds van verre of nabij toezwaaien of aanspreken.

18.45 uur. Vanmiddag dreigde het al, maar nu klettert de regen neer. Ik bezie het vanaf de hotelkamer, maar ben slechts een veertigtal meters verwijderd van mijn bar-restaurant bezijden de kerk. Het ‘restaurant’ zit nu bomvol met plaatselijke bevolking. Spaans spreken (en een beetje lef) opent echter vele deuren. Op verzoek krijg ik mijn ‘Pulpo a la Galega’ (een gerecht van zeevruchten) aan een tafeltje in de aangrenzende bar opgediend. Daar zit ik dan, tussen de Spaanse (vaste) klanten. Ook hier zou een uitgebreide filmische beschrijving eer doen aan dit stukje Spaanse leven en cultuur. Met mij – als buitenstaander – daartussen en met rust gelaten. Precies zoals ik dat wil.

Buiten in de regen op het terras wordt gezongen en gedanst. Iedereen is wakker!

Bekijk de foto's

...