Cicero

XVII Santiago - Negreira

Camino Finistere/Muxia: Santiago - Negreira

Dinsdag 19 september 2023

22 – 26 km

Santiago is bereikt, en daarmee het eerste grote doel van mijn tocht. Ik blijf er niet ‘hangen’, want ik kom hier later nog terug. Nu loop ik verder naar Finistere en Muxia, twee plaatsen aan de rand van de oceaan die, vanwege alle mythes en sagen, een belangrijk onderdeel van de ‘Camino-beleving’ vormen. Voor mij voelt deze ‘uitloper’ als een soort ‘bonus’, na de Camino Primitivo.

Gisterochtend was ik nog in Pedrouzo, maar als ik daar nu aan terugdenk lijkt dit alweer een eeuwigheid geleden. En toch voelt het goed, om steeds weer verder te gaan. Ik maak geen haast, doe nog wat inkopen, en ga uiteindelijk pas om 10.15 uur op weg. Ik moet weer even wennen, een nieuwe route vereist een nieuwe manier van ‘navigeren’. Met wat kunst en vliegwerk vind ik mijn eerste fysieke richtingwijzer naar Finistere/Muxia. Over een mooi bospad loop ik langs een oude watermolen (foto 2) de stad uit, de heuvels in. Veel ‘mede-pelgrims’ kom ik vooralsnog niet tegen. Wel zal ik in de loop van deze en komende dagen steeds meer ‘tegenliggers’ ontmoeten, die dus van Finistere naar Santiago lopen. Een vreemde gewaarwording is dat elke keer weer.

Op een gegeven moment lopen er twee typische ‘rugzak-pelgrims’ voor me. Regelmatig draaien ze zich naar elkaar, stoppen, lopen dan verder, gebaren, praten ‘camino-Engels’… Duidelijk twee mensen die elkaar pas ontmoet hebben, en nu elkaar aan het aftasten zijn. Het mannetje vertoont baltsgedrag, wil imponeren. Hij maakt zich groot en breed met rugzak en wandelstok, nadert haar, maar houdt toch in. Het lijkt of hij kijkt hoever hij kan gaan in zijn toenadering. Zij laat zich benaderen, toont zich gevleid door zijn aandacht, beantwoordt die ook, al is dat nog niet definitief. Hoe het afloopt?... Ze lopen te langzaam voor mij, ik moet er voorbij (en ik ben er nu ook eerlijk gezegd wel op uitgekeken).

Tijdens een steile klim over een mooi bospad sluit een Duitser zich bij mij aan. Hij heeft duidelijk behoefte aan contact. Hij liep de Camino Portugues, maar zegt dat deze klim van 2 kilometer zwaarder is dan alles wat hij daar heeft moeten doorstaan. Ik kan me dat goed voorstellen, maar kijk na mijn Camino Primitivo nergens meer van op. Christian is zijn naam. Zijn vrouw is, naar zijn zeggen, 2 maanden geleden overleden. Hij is de Camino gaan lopen om dat te verwerken (en vooral om niet thuis te hoeven zitten). Hij gaat niet op het onderwerp door, en ik voel me ook niet geroepen om door te vragen. Ongeveer een uur lopen we samen, en hebben we een prima conversatie. Dan stop ik om de Ponte Maceira met bijbehorende wild-stromende rivier (naar verluid ‘één van de wereldwonderen van Spanje’) van alle kanten te bekijken en te fotograferen (foto 6-8).

In Negreira ontmoet ik op een terrasje een Nederlands stel dat ik eerder in Sobrado tegenkwam. Leuke mensen. Zij hebben de hele Camino del Norte gelopen, en zijn nu op weg naar Muxia. Ik naar mijn hotel, hier om de hoek. Het is een dichtbevolkte dag geweest!

Bekijk de foto's

...