Cicero - 2016-01-16_Tull_en'T

2016-01-16_Tull_en'T_Waal

Tull en ’t Waal 12,5 km

16-01-2016

“Hagel en sneeuw, ijzel, wind en regen

Deren ons niet, wij kunnen er wel tegen”

Zo luiden de beginregels van een oud liedje over het weer. Een toepasselijke tekst voor vandaag. Sneeuwen en ijzelen doet het nog net niet, maar verder wordt onze weerstand flink getest. De windmolens (foto 1) draaien op volle toeren en de harde wind die zij opwekken maakt het koud. Later zullen bijkomende hagel- en regenbuien ons bij tijd en wijlen onbarmhartig geselen. We starten evenwel met een zonnetje, dat ons op de Lekdijk zelfs recht in het gezicht schijnt (foto 2). Halverwege diezelfde dijk worden we echter al ingehaald door de buien. We kunnen geen kant op in dit open landschap, dus lopen we vrolijk door. Het is spijtig dat ik vanmorgen van mening was dat handschoenen en fotograferen niet samen gaan. Zodoende loop ik al gauw met ijskoude handen, die ik af en toe in arren moede in mijn broekzakken steek om ze wat op te warmen. Maar dat kan ook weer niet, een wandelaar met de handen in zijn zakken. Zo blijft het tobben: het is verkeerd of het deugt niet…

De route is mooi en veelzijdig. Nadat we een tijdlang over de dijk langs de Lek gelopen hebben, buigen wij af richting Schalkwijk. Daar slaan we af om onze tocht te vervolgen naar Tull en ’t Waal. Onderweg passeren we een soort Donjon (foto 4) en belanden we in het Verdronken Bos (foto 5 en 6):

Vanuit het project de Nieuwe Hollandse Waterlinie was er behoefte om te laten zien en te beleven hoe een inundatie eruit ziet. Inundatie is het onder water laten lopen van een gebied om de vijand op afstand te houden. Het verdronken bos is hiervan een goed voorbeeld. Immers water trekt zich zonder belemmering niets aan van gebruiksfuncties en stroomt gewoon van hoog naar laag. Om de nieuwe situatie met het verdronken bos nog beter beleefbaar te maken, is een bijna 300 meter lang vlonderpad aangelegd door het verdronken bos. Zoals valt na te lezen. De grijze lucht past wonderwel bij dit troosteloze (maar fascinerende) landschap.

Het gaat weer regenen als wij langs fruitbomen het dorp in wandelen. Pal tegen de wind in lopen we terug naar het Waterliniedok waar onze auto’s geparkeerd staan en een heerlijk warm restaurant gastvrij zijn deuren voor ons opent. Al gauw komen we weer op temperatuur, al lijkt het (foto 9) of we buiten zitten. Als we even later naar huis rijden breekt de zon weer door.

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.