Cicero

2016-12-10_Soester_Duinen

De Soester Duinen 10-12-2016

15 km

Uit de anwb-bijsluiter bij de route, “Langs actief stuifzand”:

De Lange Duinen en Korte Duinen vormen samen het natuurgebied De Soester Duinen. In dit landschap ten zuiden van het dorp Soest wisselen actief stuifzand, dichtgegroeide zandvlaktes, heide en bos in allerlei stadia van ontwikkeling elkaar af. De Soester Duinen hebben daarom de status van Aardkundig Monument gekregen. Tijdens deze wandeling krijgt u als het ware een overzicht van de ontwikkeling van het landschap vanaf de laatste ijstijd. De wandeling loopt grotendeels over bospaden en zandwegen en is samengesteld uit twee lussen, die met paaltjes zijn gemarkeerd: de oranje lus om de Korte Duinen en de blauwe rond de Lange Duinen.

Het is altijd een geruststellend idee als een boswandeling voor ons “met paaltjes gemarkeerd” is. Wij zijn niet zo goed in bos-navigatie, en derhalve steeds enigszins bevreesd om te verdwalen. Voor mijzelf geldt dat nog eens in het kwadraat: zo gauw ik mijn huis of auto uitstap ben ik verdwaald… Maar goed: twee lussen dus, met paaltjes gemarkeerd. Kan niet missen! Maar ja, onderweg krijgen we al gauw te maken met “actief stuifzand”, waardoor het landschap zich onder onze voeten alsmaar blijft ‘ontwikkelen’… Daar is geen topografisch touw meer aan vast te knopen! Probeer dan maar eens op de route te blijven. Dat lukt ons dan ook niet. Om een idee te geven van onze dwalingen sluit ik twee kaartjes bij: één van de route zoals die door de ANWB ooit is bedacht (met inderdaad 2 duidelijke lussen in het parcours), en de ander zoals wij lopen. Het enige dat daaraan klopt is het startpunt, en de ronde om de Grote Duinen. Daarover zijn we blijkbaar zo tevreden dat we spontaan aan een tweede rondje rond diezelfde Grote Duinen beginnen. Kleine Duinen krijgen we al helemaal niet te zien!

Als we eenmaal doorkrijgen dat we wellicht niet helemaal goed gaan, is er natuurlijk geen redden meer aan. We hebben immers geen idee waar we zijn. We roepen wat willekeurige passanten te hulp, en dat helpt ook wel, want zo komen we in ieder geval aan onze wandelkilometers. Uiteindelijk bereiken we een uitspanning waar we koffie kunnen drinken. Weliswaar is dit niet de horeca waarnaar we op zoek zijn, maar hier kunnen we even zitten om onze zonden te overdenken en plannen te maken om terug te keren naar de bewoonde wereld. Uiteindelijk bereiken we een soort compromis tussen de kortste weg terug en een voortzetting van de geplande wandeling. En dat werkt: de inmiddels uitgerukte traumahelikopters kunnen onverrichter zake naar hun thuisbasis terugkeren. Wij redden ons op eigen kracht.

Mooi zijn ze wel, de Soester Duinen. Het is jammer dat het weer grijs en somber is, maar de onverharde paden door het glooiende en afwisselende landschap lopen heerlijk. Helaas hebben we onze bioloog vandaag thuis moeten laten, zodat ik mijn kennis van de natuur moet oplepelen van de her en der in de natuur opgestelde informatieborden (foto 1)… Om vervolgens gelijk omhoog te kijken of die informatie klopt, en dan alleen wat Rorschach-achtige vlekken tegen een staalgrijze lucht te ontwaren (foto2 en 3).

Verder komen we een Italiaans aandoend eethuis tegen in een enigszins afwijkende natuurlijke omlijsting (foto 4-6). En ten slotte de Lange Duinen (foto 7-9). Waarna wij verdwalen, en roemloos ten onder gaan. Maar dat verhaal kent u inmiddels…

Blij dat ik er niet meer uit hoef, vandaag!

Bekijk de kaarten

Bekijk de foto's