Cicero

2016-03-12_Vleuten

Vleuten 12-03-2016

12,5 km

“Drie weken voor mijn geboorte stierf een man van 68 die de laatste twintig jaar van zijn leven bij het raam had gezeten. Hoestend, rochelend, rokend.” Zo begint Zink van David van Reybrouck, het Boekenweekessay dat ik vanmiddag ga kopen. Het lijkt wel of alles wat ik de laatste tijd onder ogen krijg over hoesten en rochelen gaat. Zoals zwangere vrouwen overal om zich heen kinderwagens, baby’s en dikke buiken schijnen te zien…

Het voor vandaag geprogrammeerde gezamenlijke ontbijt wil ik niet verzieken met mijn gehoest, dus daar schuif ik niet bij aan. Maar het is mooi weer, en ik voeg mij later bij de groep voor onze wekelijkse wandeling. We blijven in de buurt, en lopen bij wijze van spreken door mijn achtertuin. Over Het Lint en door het M.. park, vlak bij het dorp V… Voor mijn verslag pak ik een oud-Russische literaire traditie op om de plaatsen niet bij naam te noemen, maar die alleen met de eerste letter aan te duiden. Die gewoonte was bedoeld om de tsaristische censuur te misleiden. Zo kon men niet nagaan waar het verhaal zich precies afspeelde. En kon men dus ook de gangen van de auteur niet traceren. Vanaf nu doe ik dat ook, en publiceer ik ook geen routekaartjes meer. Ben ik gelijk van het gezeur af dat mijn “Utrechtse landschappen” niet altijd binnen de provinciegrenzen liggen. Vanaf nu kan dit dus niet meer achterhaald en aangetoond worden, en kan ik vrijelijk mijn gang gaan.

Het M… park is nog jong, en volop in ontwikkeling. De aanzetten zijn veelbelovend, al zal er nog wel enige tijd overheen gaan voordat alles volgroeit is, en het geheel een wat ‘natuurlijker’ aanzicht krijgt. Maar dat komt wel. Dan zullen ook de bewaard gebleven restanten van de oude bebouwing en begroeiing tezamen met de (deels Romeinse) nieuwbouw een organisch geheel gaan vormen. En krijgt de fotoreportage wellicht ook wat meer samenhang… Nu is het nog wat behelpen. Het schiet ook niet echt op dat ik er halverwege achter kom dat de batterij van mijn camera zo ongeveer leeg is. Lekker professioneel, om dat vooraf niet even te controleren. Ik fotografeer dus maar erg zuinig, en zo haal ik het eind.

Als ik even later in de boekwinkel sta om mijn weekendvoorraad leesvoer aan te vullen, sla ik het Boekenweekgeschenk Broer van Esther Gerritsen open en lees ik op de eerste bladzijde: “Marcus was een waardeloze suikerpatiënt, die zijn dokters tot wanhoop dreef.” Nog steeds ziek, maar er wordt in elk geval niet gehoest.

Bekijk de foto's