Cicero

2016-02-13_Hilversum

Hilversum 13-02-2016

13 km

Ik heb het vast al eens eerder gezegd, maar er zijn landschappen in de omgeving die gevoelsmatig tot de Utrechtse behoren, maar om de een of andere historische reden onder een andere provincie vallen. Die onrechtvaardigheid moet nodig eens worden rechtgezet: deze landschappen zijn te mooi om ze niet in te lijven. Ik doe dit reeds door mijn foto’s te presenteren als “Utrechtse landschappen”, simpelweg omdat ze dit keurmerk verdienen.

Vandaag lopen wij over de grote heide bij Hilversum. Het is nog koud als we van start gaan; de rijp ligt over struiken en bomen, en de grond is bevroren. Onze route door het bos loopt prettig, op de aldus verharde ondergrond. In ontdooide toestand zal diezelfde route op de terugweg erg modderig blijken. Maar zover zijn we nog niet.

Bos- en heidelandschap dus, dat houdt (ten eerste) in dat ik mijn fotocamera gevoeglijk thuis had kunnen laten omdat al die bomen ongetwijfeld weer in de weg gaan staan. Dat zal ook blijken uit mijn fotoselectie, waarin het bosgedeelte zwaar onderbelicht blijft. Ten tweede verdwalen we altijd op onze boswandelingen. Altijd missen we wel een bospaadje, of slaan we bij de verkeerde boom af, waardoor we na verloop van tijd geen idee meer hebben waar we nu eigenlijk lopen. Vandaag echter heerst er een bepaalde, ondefinieerbare opwinding in de groep. Een aantal van ons heeft zich voorgenomen om consequent het juiste pad te volgen, en loopt met routekaart in de hand de bomen te tellen om maar geen afslag te missen. Dat levert een bont gekakel op, daar men het er niet altijd direct over eens kan worden wat nu links of rechts is. Uiteraard bemoei ik mij nergens mee, ik heb andere taken en kwaliteiten (al zal wel altijd duister blijven welke precies). En als we niet verdwalen, dan is de aardigheid er ook een beetje af…

Ik kijk maar wat om me heen. De heide ligt er mooi, bijna ‘schilderachtig’ bij. Met eerst nog de rijp over de velden (foto 1 en 2), en later de glinsterende plassen, als de dooi is ingetreden (foto 4). We passeren een kleine kudde Charolais koeien (foto 4). Ik loop erheen om een foto te maken. Maar omdat ik een groothoeklens op de camera heb moet ik er dichter op. De koe in kwestie loopt niet weg, maar komt integendeel juist op mij af. Dreigend? Als ik mijn camera laat zakken zie ik dat hij/zij inmiddels tot op armlengte genaderd is. Om me een houding te geven aai ik het dier over de kop, maar daar is het duidelijk niet van gediend. Dus trek ik mij zo waardig mogelijk terug, om mij weer bij mijn eigen kudde te voegen.

Na nog wat routediscussies en een heuse opsplitsing in subgroepjes, komen wij volgens plan bij vliegveld Hilversum aan. Na de koffiepauze aldaar wordt de richtingenstrijd tussen rekkelijken en preciezen nog even voortgezet, maar uiteindelijk bereiken we gezamenlijk het eindpunt. Later zie ik op de kaart dat we vrij nauwkeurig het routeplan gevolgd hebben, al vallen mij toch nog een paar vreemde lusjes in ons parcours op. En zo hoort dat ook!

Bekijk de kaart

Bekijk de foto's