Cicero

2016-07-14_Apeldoorn

Apeldoorn 14-07-2016

35 km

Is de derde dag altijd het zwaarst? Zo voelt het wel vanmorgen. Zeker als radio en krant weer regen voorspellen. Het waterballet van gisteren heb ik redelijk goed doorstaan, maar ze moeten nu niet weer beginnen, daar heb ik helemaal geen zin in. Als ik mijn wandelschoenen bekijk zakt mijn humeur naar een dieptepunt: die zijn nog zeiknat en zitten onder de drek. Ik heb ze gisteren in een hoek gegooid en er niet meer naar omgekeken. Er kan geen sprake van zijn die vandaag te dragen. Ik moet improviseren, en kies dan maar mijn tweede paar wandelschoenen, ooit te groot gekocht en (daarom) nooit behoorlijk ‘ingelopen’. Ik word er niet bepaald vrolijk van, maar heb geen andere keus.

Een uur later ga ik met mijn te grote Pipo-de-clown-schoenen van start. Het parcours is heuvelachtig vandaag, en bestaat voor minstens 80 procent uit onverharde wegen. Ik schuif alle kanten op in die schoenen. Het duurt zeker een uur voordat ik enigszins in wandelstemming kom. En na twee uur krijg ik pijn aan beide voeten, ontluikende blaren waarschijnlijk. Ik probeer de pijntjes te negeren, maar dat valt niet mee. Doorbijten maar, en vooral doorlopen. Na verloop van tijd went het. En al loopt het de hele dag niet echt lekker, ik finish ruim op tijd en rijd opgelucht huiswaarts. Het eerste wat ik daar doe is mijn ‘echte’ wandelschoenen vertroetelen, want die moeten morgen weer in goeden doen zijn. En dan maar hopen dat mijn voeten het morgen ook weer doen…

Genoeg ellende zo. Was er ook nog iets te zien, onderweg? Natuurlijk wel. Liepen wij eerder in zuidoostelijke richting (dag 1) en naar het noorden (dag 2), nu lopen wij westwaarts. Over Hoog-Soeren en Assel richting Kootwijk, en terug naar Apeldoorn over Hoog Buurlo. Een dag met weinig bebouwing en veel bos en heidelandschap op de route. Eerst komen we langs de sterrenkijker waarmee we gisteren afsloten. Die ziet er in dit ochtendlicht alweer een stuk vriendelijker uit (foto 1). Het is, zolang het duurt, helder zomerweer waarin alles vrolijk groeit en bloeit. De bloemetjes van foto 2 en 3 zie ik veelvuldig in de bermen langs de bossen. Erg fraai, maar hun naam zou ik niet weten. Wel kan ik raden dat de paddenstoel op foto 4 “Leeuwenbekje” zal heten, dat kan niet missen. Verder beelden van de Asseltse heide (foto 5), waar wij door en langs trekken, een doorsnede van een bosgezicht (foto 6), een verborgen meertje dat ik achter de begroeiing aantrof (foto 7) en dat waarschijnlijk tot het “rustgebied” voor het wild van het Kroondomein Het Loo behoort, waar wij geen toegang toe hebben volgens een verbodsbordje even verderop. We lopen vandaag door verschillende soorten bos, die ik niet nauwkeurig zou weten te onderscheiden. Wel word ik getroffen door deze ‘balzaal’, met slanke zuilen, groene lambrisering en rood-purperen vloerbedekking (foto 8). En waar gehakt wordt vallen spaanders: foto 9 toont ons de genummerde brokstukken.

Het is een vermoeiende dag geweest. Als ik mezelf na een uur reizen uit de auto hijs en mijn huis binnen strompel, hoop ik maar dat de buren mij niet zien in deze toestand. Morgen hoop ik weer normaal te kunnen lopen.

Bekijk de foto's