Cicero - 2016-10-22

2016-10-22_Ede

Pegasus wandeltocht Ede

22-10-2016

20 km

“Dit is een herinneringstocht langs gedeelten van de oorspronkelijke ontsnappingsroute door 138 ondergedoken Britten, enkele Nederlanders en twee Russen. Deze ontsnappingstocht heeft plaatsgevonden in de nacht van 22-23 oktober 1944. Na de verloren slag om Arnhem vond deze spannende reddingsoperatie plaats om de groep over de Rijn te brengen, zodat men aansluiting kreeg bij de geallieerde troepen in het reeds bevrijde gedeelte in de Betuwe / Nijmegen. Operatie Pegasus staat te boek als de grootste geslaagde reddingsoperatie van de Tweede Wereldoorlog.” Aldus het Vrijheids Wandelpaspoort Veluwe-Vallei.

Vanuit het Theehuis ’s Heerenloo vertrekken wij ‘in zuidoostelijke richting’ voor de voor ons uitgezette herinneringstocht door de bossen en heidevelden van de omgeving. Schuldige landschappen zoals ik ze – vrij naar de dichter/beeldend kunstenaar Armando – onderweg zal vastleggen. Landschappen met een geschiedenis: de achtergelaten wandelstaf (foto 1), de huilende paddenstoel langs het bospad (foto 3), de bloedrode bessen (foto 4). Het verhaal van de ronde gepolijste stenen op de heide langs de bosrand (foto 2) is mij niet geheel duidelijk, maar dat ze hier niet toevallig liggen behoeft geen betoog.

Inmiddels zijn we bij de stempelpost van uitspanning Juffrouw Tok aangekomen, alwaar we onthaald worden op een stevige portie erwtensoep en door een Schotse doedelzakkapel (foto 5). Daarna steken we de Ginkelse heide over. Op deze heide zijn veel Britse para’s in september 1944 geland (en merendeels omgekomen).. Deze heide is daarmee natuurlijk het prototype van ‘schuldig landschap’… Ik fotografeer er een paal met twee roestig-verweerde platen plus een geblutst maar goed leesbaar bordje met daarop de oudhollandse tekst “vliegeren bij gedogen”. Op de een of andere manier associeer ik deze tekst met het beeld van neerdwarrelende parachutisten.

En nu ik toch aan het associëren ben doen ook de opeenhoping van paddenstoelen op de boomstam (foto 7) mij ineens sterk denken aan een waaier van neerdalende parachutes.

Genoeg daarover, terug naar de realiteit. We passeren nog een verlaten kazerneterrein (foto 8), voordat we vanaf de finish door historische legervoertuigen naar de startlocatie worden teruggebracht (foto 9). Waarmee deze ‘herinneringstocht’ in stijl wordt afgerond… Hulde aan de organisatie! Deze wandeling is wat mij betreft een monument op zich.

We wikkelen de laatste formaliteiten af bij het Theehuis, en moeten dan op zoek naar onze auto, die we vanmorgen ergens in het bos hebben achtergelaten. Die terug te vinden valt nog niet mee…

Bekijk de foto's

« prev| top| next »

Wandelblogs

Iedere zaterdag (bijna) wandel ik in de omgeving van Utrecht. Door weer en wind, bij nacht en ontij (bij wijze van spreken). Dat komt niet doordat ik zo ondernemend ben, maar door het feit dat ik me in de zomer van 2012 heb aangesloten bij een wandelgroep. Heerlijk! Ik hoef niet alles zelf te plannen of te organiseren, maar vooral te zorgen dat ik op zaterdag bijtijds opsta en mij op het afgesproken uur bij de startlocatie meld. Die startplaats wisselt wekelijks, en daarmee uiteraard ook het wandeltraject.

Na verloop van tijd ben ik onderweg wat foto’s gaan maken, die ik achteraf – tezamen met een kort begeleidend commentaar - deel met mijn fellow-travellers. Sinds begin 2014 doe ik dit online, in de vorm van een soort weblog: mijn wandelblog. Omdat het voor mij elke keer weer een verrassing is waar ik zal lopen, moet ik ook mijn foto-onderwerpen ter plaatse (en in het voorbijgaan) als zodanig herkennen. Dat heeft wel iets van een wekelijkse ‘blind date’.

Het merendeel van mijn 'dates' bestaat uit “Utrechtse landschappen”, hoewel we ons af en toe ook buiten de regio wagen. Dat levert dan "Uitheemse landschappen" op, of - meer specifiek - "Kustlandschappen".

Op een gegeven moment ben ik van wandelgroep geswitcht. Vier jaar lang maakte ik deel uit van de wandelgroep LOOP, waarin ik met veel plezier gewandeld heb. Toen die groep dreigde te worden opgeheven heb ik met een aantal mede-lopers een soort 'doorstart' gemaakt. Sinds die tijd loop ik dus met de "Doorlopers".

Nu, na inmiddels meer dan 10 jaar wandelen, loop ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen merk ik dat we - uiteraard - vaker dezelfde routes lopen. En dat mijn teksten en beelden bijgevolg in herhaling gaan vervallen. Dat is voor mij voldoende reden om niet alles wat ik loop nog in mijn 'wandelblog' te melden...

Sorry daarvoor.