Cicero

2016-03-26_Baarn

Baarn 26-3-2016

13,5 km

We lopen vandaag een officieel uitgezette wandelroute, die als volgt staat aangeprezen:

“Door het Baarnse bos wandelt u naar en langs paleis Soestdijk. Daarna een lekkere wandeling door de voormalige Kroondomeinen. Langs het schitterende kasteel De Hooge Vuursche wandelt u het grote Landgoed Groeneveld in en zult u genieten van het prachtige park en het fraaie kasteel.”

Dan volgt een dichtbedrukte bladzijde vol met route-aanwijzingen, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Ik houd me dus maar gedeisd, en hang wat achteraan de groep, in de veronderstelling dat er vast iemand voorop loopt die ervoor gestudeerd heeft en er wel wijs uit kan worden. Dat is inderdaad het geval: de voorhoede beweegt zich in een dusdanig tempo door het bos dat ik na een paar foto’s en bochten in het traject de groep kwijt ben. Tezamen met een medeloper die ook is achtergebleven. Wat nu? Stilstaan voor overleg of bestudering van het routeplan is geen optie. We zullen nog verder achterop raken, en de uitgeschreven aanwijzingen zullen ons echt niet verder helpen. Doorlopen dus, en hopen dat we de juiste paden kiezen. We hebben geluk, en zien na enige tijd een groep mensen door de begroeiing heen schemeren. Onze groep. We zijn gered! Haastig sluiten wij weer aan. Het blijft aanmodderen in zo’n bos, letterlijk en figuurlijk.

Maar het is heerlijk voorjaarsweer, en we lopen in een prachtige omgeving. Ik geniet van het door de bomen gefilterde zonlicht, van de geur van het bos en het gekwetter van de vogels. Bij een ‘brocante’ op een adellijk landgoed (een chique rommelmarkt dus) onderbreken we onze tocht voor een kop koffie.

Het Baarnse bos dus. Omdat ik toch eens moet leren omgaan met ‘bosgezichten’, heb ik mijn fotoserie van vandaag maar eens lekker laten overwoekeren door de natuur. Geen weidse uitzichten derhalve, en ook geen paleizen, kastelen of landhuizen… Alles ligt verscholen in en achter de begroeiing. Alleen een raadselachtig Oost-Indische hondje wordt tot de voorgrond toegelaten (foto 5). Bij aankomst thuis bespeur ik de bosgeur nog in mijn neus. Het blijkt de stront te zijn, die aan mijn schoen zit vastgekleefd. Die laat ik dus maar even buiten staan. En de restanten frisse lucht hoest ik in de loop van de middag uit…

Bekijk de foto's